De goede kant kiezen

'Toen, in die tijd, was er in het dorp een bemiddelaar die probeerde de partijen te verzoenen.
Het ging er heftig aan toe. Dwars door families ging de scheuring. Mensen spraken niet meer met elkaar, verketterden elkaar. Ruzie tot op het bot.'

'En toen was er een man in het dorp die probeerde de partijen te verzoenen.'

Mijn broer woont nog in het dorp. Het dorp waar ik geboren ben en gewoond heb de eerste 20 jaren van mijn leven. Ik herinner me de ene kant van het dorp. De goede kant. Daar had mijn vader zich hard voor gemaakt. Om de goede keus te maken. Wij hoorden bij de goede kant. Die ken ik. Door en door.
De andere kant was de foute kant.
En dan waren er nog mensen die niet goed of fout waren, dat waren de openbaren. En de rooien.
Dat lijkt duidelijk. Toch liep er nog een scheidslijn. Binnen de goede kant waren er de randgevallen en degenen die een tv hadden.
Een tv was van de wereld.
De wereld was gevaarlijk.
Wij hadden geen tv.

Links naast ons woonde een fout gezin. Ze hadden 2 jongens van onze leeftijd en een stil meisje die net zo jong was als mijn jongste zusje. Ze leek op een porseleinen pop en ging naar een tehuis voor gestoorde kinderen. Met de jongens mochten we soms spelen, maar liever niet. Naast het foute gezin woonde een randgeval-gezin. Met tv. Daarnaast woonde een oude man met zijn dochter en die hoorden aan de goede kant, zonder rand.

Aan onze linker kant woonde een fout oud echtpaar die elke middag na de warme maaltijd anderhalf uur ging wandelen. Goed weer, fout weer, overslaan hoorde er niet bij.
De man van het echtpaar had een heftige hekel aan onze kat, want die ging altijd in zijn tuin een gat graven tussen de wortels en de prei om dan haar kont in het gat te laten zakken en te poepen. Daar had de foute buurman een venijnige hekel aan. Verdekt opgesteld en met onverwachte felheid keilde hij een kluitje aarde naar de kat, die dan met grote sprongen maakte dat ze weg kwam. Mijn zus en ik gingen altijd voor het raam naar de buurman kijken als hij zich weer op die manier gedroeg. We vonden het grappig.
Eens had mijn vader een touw gespannen voor onze oprit, om te voorkomen dat wij de weg oprenden. Daar ben ik in volle vaart tegenaan gerend en over gevallen en mijn kin is opengebarsten, als een rijpe vrucht. Het sap stoomde eruit. Tussen mijn vader en moeder ben ik toen op de solex naar de dokter gebracht om mijn opengebarsten kin te laten naaien. Ik heb nog een lidteken op die plaats. De oude foute buurvrouw heeft die middag op mijn zusjes en broer gepast.
De buren rechts, ze waren fout maar geschikt. Op de kat na.

Binnen dat dorp, in de tijd voor ik geboren werd en de scheuring heftige dingen deed met de emoties in het dorp, was er een man die probeerde de gemoederen tot bedaren te brengen.
Mijn broer hoorde dat verhaal en werd nieuwsgierig naar die man. Of hij hem kende of gekend had.

'Het was opa,' vertelt hij.

...Opa? Onze opa? Mijn opa?...
Mijn opa als bemiddelaar?

Als mijn broer dat vertelt over mijn opa, gebeurt er iets met mij. Ik voel iets in mijn lijf. Het gloeit een beetje. Een warm gevoel voor mijn opa.
Dat ik zo'n opa heb. Die zulke dingen deed. Bemiddelen..
Ik vind het mooi.
Heel mooi.
Ik begrijp het ook.
Mijn opa was een vriendelijke man. Ik heb hem nooit kwaad gezien. Ooit heeft mijn opa bemiddeld tussen mijn strenge vader en mij toen ik uit huis vluchtte, als puber.
Mijn opa ging vaak op bezoek. Binnen het dorp. Bij de goeden en de fouten en ook bij de openbaren en de rooien.
Die woorden gebruikte hij nooit.

En nu is hij de bemiddelaar.
Bemiddelaar. Dat woord ben ik vaker tegengekomen...
Bemiddelen...daar is wijsheid voor nodig...
En kiezen voor de goede kant