Een verzameling verdriet

Door het bos loopt vos. Hij kijkt naar de grond. Maar eigenlijk kijkt hij niet. Hij loopt. Gewoon. Langzaam. Alsof hij er niet bij is. Met zijn hoofd. Alsof zijn hoofd niet hier is, in het bos, op weg naar de open plek.
Hij kent de weg. Kijken en opletten is niet nodig. En dan staat hij opeens bij de boom.
Uil zit zoals gewoonlijk op de tak en ziet vos komen. Hij ziet vos lopen en de manier waarop vos dat doet ziet hij ook.
Hij wipt uit de boom.
'Dag vos,' zegt uil.
'Oh.. ik schrik een beetje,' zegt vos en hij trekt zijn mond in een moeilijke lach.
'Je hoeft niet lachen,' zegt uil.
'Nee,' zegt vos, 'Deed ik dat dan?'
'Nou,' zegt uil, 'Je lachte niet. Je probeerde een lach.'
'Oh,' zegt vos.

Ze zitten een poosje stil bij elkaar en uil haalt eikeltjeskoffie.
Ze drinken.
'Ik heb niet zoveel praatjes,' zegt vos.
'Nee' zegt uil, 'Daar zeg je wat.'

'Mijn hoofd is een rommel,' zegt vos. 'Alles ligt door elkaar.
En ik weet niet of ik blij ben of verdrietig. Dat ligt ook nog es door elkaar.'
Ze nemen een slok koffie en uil kijkt vos aan.
'Zo kan hond ook kijken,' zegt vos. 'Zo naar binnen.
Ik wen er al aan. Het is of hij meer ziet dan ik weet dat er is'
'Gevaarlijk,' zegt uil en hij glimlacht.
'Nou,' zegt vos, 'Een beetje wel...'

'Ik word erdoor geraakt, maar weet niet wat ik ermee moet.
Liever vloog ik erover heen, maar ik kan niet vliegen.
Ik bedoel... vliegen over de rommel in mijn hoofd en over wat er hier gebeurt.
Hier in mijn buik. Een beetje verstopt en samengedrukt. Maar nu valt het niet meer te verstoppen en weg te drukken. Zo lijkt het wel. Begrijp je?'

'Wat is er gebeurt?' vraagt uil.
Vos zucht en staart naar de grond.
Hij doet zijn mond open en dicht en kijkt naar uil.
Er rolt een traan uit zijn oog en nog een. Ze rollen gewoon op de grond, alsof vos het niet erg vindt dat uil het ziet.
'Soms is er veel verdriet,' zegt vos. 'Ik bedoel... geen verdriet van nu, maar van voor nu. Van eerder en vroeger. En dat dat verdriet er nog is en blijft. En soms is het er zomaar weer, als er iets gebeurt wat daarop lijkt, snap je?'
'Zomaar,' zegt uil, 'Ja..'
'Nou nee... zomaar...of ja... Ik weet het niet,' zegt vos
'En dat je daar niet omheen kan. En ook niet overheen. Of doen of het er niet is.

Gewoon lastig allemaal. Héél lastig eigenlijk.
Ennu zit ik steeds te denken wat ik daarmee moet.'
'Waarmee?' zegt uil.
'Met die rommel. Hier in mijn lijf. Hij wrijft over zijn buik.
'Zwaar en zwart en verdriet.
Veel verdriet.'
'Opgespaard als een verzameling,' zegt uil. 'Een gevaarlijke verzameling.'
'Ja,' zegt vos, 'Zoiets.'

'Verhalen vertellen,' zegt uil.
'Verhalen?' vraagt vos.
'Over de verdrietige dingen van toen.
Verhalen delen, dan heb je ze niet meer alleen.
Dan wordt het misschien wel een beetje lichter en minder zwaar en zwart.'
'Oh,' zegt vos.

'Misschien moet ik dan wel vaak langs komen. Of heel vaak.'
'Ik heb wel eikeltjeskoffie,' zegt uil. 'Heel veel eikeltjeskoffie, want dat moet ook.'
'Mooi,' zegt vos en hij lacht.
'Dat is een mooie lach,' zegt uil.
'Een echte lach.'