Vandaag verhuis ik en dat is mooi. Al dagen hoef ik niet naar de sportschool. Ik beweeg me een ongeluk. In het nieuwe huis moet het plafond. Tenminste moet.. mijn eisen vereisen dat. Alles in het huis is netjes wit. Ik kan er zo intrekken, maar dat wil ik niet, dus aan het werk.
Het plafond, dat is een klus waar ik op de sportschool mee zou scoren. Mijn armspieren, ik voel ze nog..
Hier scoor ik een geel plafond en bedenkelijke blikken. Als ik vraag: 'Wat vind je van een geel plafond?' zeggen ze heel tactisch: 'Tja dat past echt bij jou.'
Dat tactische, dat ligt aan de opvoeding. Want -ze- dat zijn mijn kids. De schatten zijn helemaal in beeld. Mijn zoon maakt op mijn verzoek een ingewikkelde muur, raam en randjes, samen met zijn vriendin rood. Allebei zeggen ze: 'Ja als jij dat nu mooi vindt.' En ondanks de kleur en de randjes smeren ze in harmonie verf met kwasten en rollers op de muur. Ze zijn leuk, dat is duidelijk.
Een dag later komt mijn dochter. Ze mag op de deuren los. 2 x paars en 1 x rood. Uiteindelijk zegt ze ook: 'Ja het past bij jou, maar ik hoef dat niet.' Ze scoort een leveltje lager op tactische strategieën.
Haar vriend zou ook komen. Op het laatst haakt hij af. Ik heb hem nog nooit gezien en vind dat het tijd wordt. Voor de keuring. Zij heeft al samen met hem en zijn moeder in een bootje gevaren. Nou dan..
Een paar dagen later is het bingo. Een verjaardag. Vlak tevoren appt ze: 'Hij komt!' Ik dacht even aan sinterklaas, maar dat was een rare opmerking, vond ze. Na afloop appte ze gelijk: 'En? wat vond je?' 'Tja het past bij jou, maar..'
Uiteindelijk hebben we ook nog serieus kunnen doen en alles kwam goed.
Mijn jongste dochter, die gaat er helemaal voor. Toen ik op de familyapp een hulpkreet slaakte: -Help wie helpt me. Ik red het niet alleen- appte ze direct: 'Ik stap op het vliegtuig. Tot zo.' Ik had gelijk in de gaten dat dat overmoedig was. Ze woont minstens 10 vlieguren verderop in de wereld. Dus -tot zo - ligt niet in de mogelijkheden van deze tijd.
Tot nu toe is ze niet geweest, maar verwacht wel dat ik kom. In februari. Ze heeft al een Antilliaanse band geregeld op the airport als ik land. De president van Curacao zal me verwelkomen en big mama's maken mijn lievelingsgerecht. Ze is duidelijk helemaal ingeburgerd en in het bezit van fantasie, mijn dochter
Na dagen dozen sjouwen verhuis ik vandaag. Het grote werk. Mijn grootste zoon, komt met zijn bedrijfsbus. Die -bedrijfsbus- dat is natuurlijk overbodige informatie. Toch wil ik graag even melden dat hij een bedrijf heeft. Helemaal zelf gedaan. Hij werkt te hard vind ik, maar ben wel megatrots op hem. Hij heeft zijn dochter meegenomen. Ze is drie en heel goed in verhuizen en sfeer. Ze zoekt blaadjes uit de tuin en legt die in huis. Gele en geelgroene blaadjes. Alles krijgt een speciaal sfeertje.
Verhuizen is een echt familieding. Ondanks het formaat van het huis en de mijn gekrompen bezittingen is de familie dagenlang over de vloer.
Zo heb ik een kast gescoord. Een stellingkast via een site voor 2e hands goederen. Het was een heel pakket, maar samen met de verkoper heb ik alles in mijn rooie c-eentje kunnen duwen. Dat was goed te doen.
Toen kwam het: In elkaar zetten bleek nog niet zo eenvoudig. Het is een kast met staanders en planken die je met gebogen ijzeren staafjes aan elkaar pint. De staafjes pasten niet overal even goed. Het rek startte wiebelig en toen het stabieler begon te lijken, stortte een plank op mijn hoofd. Auw @#$ en nog eens $@#. Na nog een tijdje kwam ik erachter dat het zo niet ging lukken.
Mijn zoon, van de rode muur, was de reddende engel. Het kostte hem en mij nog een hele dag, maar toen stond de kast. Als een huis. Inmiddels zit uil op zijn troon bovenin de kast. De wijsheid in top.
Wijsheid blijft nodig.
Verhuizen is een heftig ding. Ik word er instabiel van. Voel me een zwalkende kast, waarvan een plankje los is. Neerstorten, auw en help roepen.
En dan met hulp weer in de steigers.
Degelijk overeind blijven.
En blaadjes zoeken om de zaak op te fleuren
