Ben jij wel es bang?

'Ik ben nooit bang,' roept vos. 'Echt nooit. Ik durf alles. Ik spring zo uit die boom en dan zwaai ik met mijn staart en vlieg naar beneden. En ik ga zo weg naar het andere bos en het verre water. Ik durf alles. Echt alles. In mijn eentje en alleen, ik geef er niet om. En voor de poema ben ik niet bang en voor de jager ben ik niet bang.' Hij springt en draait een rondje in de lucht.
'Jij bent stoer,' zegt uil.
'Ja,' roept vos. 'Stoer, zeg dat wel.' Hij lacht en buitelt nog es.
'Nooit bang..' zegt uil. 'Nergens voor. Ja dat is echt stoer.'
Vos kijkt hem aan. 'Heb je nou de gek met mij?'
Hij valt neer, strekt zich uit en kijkt naar de lucht.

'Ben jij wel es bang?' vraagt vos aan uil.
'Bang,' zegt uil. 'Sjaah..'
Hij denkt even na en zegt dan: 'Soms denk ik dat er verschillende soorten bang zijn.
Bang voor dingen van buiten en dingen van binnen. Binnen in je lijf en in je kop, waar je dan weer bang voor kan zijn. Of juist niet bang.'

Uil en vos zijn aan de rand van het bos. Bij het hol van vos.
Vlakbij het hol is een plek met zand, daar ligt vos graag in de zon. Gewoon lekker luieren en een beetje loeren over de velden aan de rand van het bos. Vandaag is uil bij hem.
'Wacht,' zegt vos, 'Wacht ik heb wat. Ik heb beukenootjestaart. Uit de boswinkel. Heb je die wel es gehad?'
'Nog nooit,' zegt uil.
'Die is echt verrukkelijk,' zegt vos. Hij gaat het hol binnen en haalt beukenootjestaart. Er zijn een paar happen uit de taart.
'Ik heb hem even voorgeproefd,' zegt vos. 'En hij is vet. Hier heb je een stuk.'
'Hmmm,' zegt uil en hij neemt een hap. 'Lekkerr.'

'Bang voor dingen van binnen.' zegt vos. 'Tja... dingen binnen in mijn lijf. Wat daar zit, dat verstop ik liever. Want als ik denk aan wat ik daar heb verstopt en echt goed bedenk wat ik daar heb verstopt, dan wordt ik verdrietig. En soms moet ik dan huilen. En als je dat dan ziet.. Ik bedoel van buiten ziet dat ik verdrietig ben en moet huilen, dan ben ik bang dat je me een loser vindt.'
'Bang,' zegt uil. 'Je zegt het zelf. Bang.'
Vos schuift wat met een stuk beukenootjestaart. 'Hier,' zegt hij. 'Neem nog wat.'
'Stoer doen is gewoon veel makkelijker,' zegt hij. 'Soms wil ik gewoon dat niemand weet dat ik wel es bang ben.
Maar nu weet jij het..
Vind je me nu een loser?'

'Ik weet het niet,' zegt uil. 'Misschien is iedereen ergens wel es een beetje een loser. Tenminste als dat betekend dat je wel es bang bent.
Als ik veel alleen ben, dan word ik eenzaam en verdrietig,' zegt uil. 'En misschien ben ik dan wel bang. En als ik bang ben, ben ik misschien ook wel een loser.'
'Oh,' zegt vos. 'Als je niet alleen wilt zijn en niet eenzaam en niet huilen, ben je daar misschien wel bang voor. Voor eenzaam en alleen en huilen. Zoiets. Ja, misschien wel.'
'Ik denk het ook,' zegt uil. 'Bang voor eenzaamheid en verdriet en bang om een loser te zijn. Dat je mislukt bent.'

'Soms,' zegt vos, 'Ben ik bang dat er niemand van me houdt. Dat het gewoon niet uit maakt dat ik er ben of niet ben. Niemand zal me missen als ik naar het andere bos ga. Of als ik verhuis naar over het grote water. Iedereen gaat gewoon door met van alles en nog wat en ik ga weg. Alleen. En misschien ga ik wel dood en niemand is erbij. Alleen doodgaan. Als ik daaraan denk dan vind ik dat heel erg.'
'Ja,' zegt uil. 'Ik wordt er verdrietig van. Alleen zijn en alleen dood gaan. Dat is erg. En als niemand je mist en niemand verdrietig is omdat je er niet meer bent. Dat is om te huilen.'

Ze zijn er een poosje stil van.
Dan zegt uil: 'Toch, zou ik jou missen. Dat weet ik heel zeker.'
'Ja,' zegt vos.
'Ik jou ook.'