De grenzen van nieuwsgierigheid

Ten volle geloof ik dat elk mensenkind, die op de een of andere manier door God en mensen op de wereld is gezet, een unieke missie heeft te vervullen. Ik kan er zelf nog steeds niet over uit dat ik, in samenhang met enkele miljarden mensen, daarvan een onderdeel uitmaak. Elke keer weer ben ik tot op het bot verwonderd dat de enorme liefde van God naar me uit gaat, voor zover Hij dat gestalte heeft gegeven in het verlossende verzoeningsaanbod via Zijn eniggeboren Zoon, Jezus de Messias. Af en toe staat m'n leven op z'n kop wanneer ik ervaar dat deze Zoon des mensen oprecht van me houdt, in de zin van dat ik z'n beste vriend of metgezel ben. De tegenstelling tussen vriend en de majestueuze Zoon des mensen kan ik in m'n verstandelijke redenering niet overbruggen.

Wanneer ik met regelmaat kennis neem van de columns op deze funky fish-site, dan voel ik bij het lezen van menige blog een innige verbondenheid met m'n Schepper wat tot uiting komt in het lezen van zoveel creatieve verschijningsvormen: gedichten, dierenfabels, autobiografische vertellingen, liefdesverhalen, dromen, anecdotes en wat dies meer zij. Bij het schrijven en het lezen van blogs is het een wederzijdse intentie om elkaar te ontmoeten. Meestal zijn dat heel vluchtige ontmoetingen; een enkele keer groeien ontmoetingen uit tot relatievorming. Voor een tijd zijn we elkaars tochtgenoot en metgezel. Nu ik geen vaste baan meer heb, verricht ik voor één of enkele jaren een bepaald object van vrijwilligerswerk. Dat geeft zin en richting aan m'n leven.
Datzelfde geldt ook voor het schrijven van blogs, columns of hoe je het ook maar noemen wilt. Je hebt de intentie, dat wat je ten berde brengt, voor geen enkele lezer kwetsend zal zijn met inachtneming van de algemeen geldende christelijke waarden en normen.

Wanneer ik denk aan de heilige Geest als metgezel, dan zal deze unieke Persoon van de goddelijke drieëenheid nooit inbreuk maken op iemands privacy. Hij klopt aan de deur van ons hart en wacht tot Hij wordt binnen gelaten.
Maar al te vaak ben ik er me van bewust dat wij mensen er vaak maar een potje van maken en dan merk ik, dat dit voor Hem geen beletsel vormt om ons in te zetten. Een grondhouding is wel dat wij de intentie hebben om nederig van hart te zijn; anders kan Hij ons geen sturing en richting geven.
Zoals wij respect hebben voor onze medemensen, zijn wij er ons van bewust dat God nooit op de een of andere manier onze boodschappenjongen is. Naast nabijheid zullen we oog hebben voor Zijn goddelijke distantie. Steeds is het een wonder om in Zijn nabijheid te treden.
We moeten God ook vragen om nooit nieuwsgierig te zijn naar die oneindige diversiteit aan bedoelingen die mensen er op na houden. Laten we dat alsjeblieft maar aan God over die de harten en beweegredenen van mensen toetst en kent.