God, Nederland en Oranje

M'n vrouw en ik hebben vanmorgen uitgebreid kennis gemaakt met onze vriendelijke buurman die anderhalf jaar geleden met z'n vrouw en twee kinderen naast ons zijn komen wonen. Tot op vandaag heb ik me steeds kunnen beheersen om hem naar z'n geloofsbrieven te vragen. Z'n vrouw kwam vroeger menigmaal in de christelijke boekhandel die ik beheerde. En nu, na achttien maanden gaan de relaties, vice versa, steeds meer open bloeien. Geleidelijkaan leer ik de neiging te onderdrukken of die ander in z'n denken en doen ook binnen de kaders van mijn geloofsovertuiging passen.
Toen onze buurman vanmorgen binnen kwam lopen, vroeg hij me met wat voor boek ik aan het lezen was. Geanimeerd kon ik hem vertellen dat ik de laatste jaren helemaal in de ban ben geraakt van die kostelijke Amish-romans en dat ik nu weer aan het eerste deel ben begonnen van een nieuwe serie.

Toen ik vijftien jaren oud was riep ik onze niet-kerkelijke buurkinderen bij elkaar en organiseerde een zondagsschool-voorstelling in het kantoor van m'n vaders bedrijf. Nadien ben ik er nooit meer mee gestopt m'n enthousiasme met anderen te delen wat het geloof voor me betekent.
Acht jaren later vond de hoofdbroeder (zo heette dat toen) van een jongensinternaat het ook prima dat ik een groep geïnteresseerden van het Evangelie mocht vertellen. In mijn naïviteit tekende ik een illustratie van een richtingwijzer, conform de schildering van de brede en de smalle weg. De ene weg leidde naar de hemel; de andere weg voerde naar de hel. Een dag later werd me te verstaan gegeven dat dat tegelijk m'n laatste zondagsschoolles was.

Nu, bijna vijftig jaren later, vind ik het nog steeds leuk om in relatie tot anderen m'n voelhorens te spitsen om er achter te komen in hoeverre onze denkkaders parallel lopen. Ik heb echter de wijsheid ontvangen dat mijn geloofskader niet normgevend is voor anderen. En dat geeft een heel ontspannend gevoel.
M'n hele leven ben ik altijd in de ban geweest van krachtige geloofsgetuigenissen, zendingsverhalen en wonderbaarlijke gebeurtenissen die mensen overkwamen toen ze op zoek gingen naar de zin en bedoeling van het leven. Dat heeft er toe bijgedragen dat er gedurende m'n dertigjaar durende boekhandelscarrière duizenden boeken van eigenaar veranderden.

Een mate van vrijzinnigheid is mij niet vreemd. Ik begrijp maar al te goed dat jongeren van deze tijd de behoefte hebben vanuit hun eigen referentiekader de zin van het leven te ontdekken en zich te onttrekken aan de overgeleverde kerkelijke tradities. Overigens ervaar ik het als een genade van God dat al onze kinderen hun identiteit hebben gevonden in het christelijk getuigenis zonder dat dat door ons dwingend is opgelegd.
Onze ouders leefden nog met begrippen als: "God, Nederland en Oranje".
En dan denk ik: "Wat zijn de tijden toch ingrijpend veranderd".
Ik ben dankbaar voor ons kleine trio: twee buurmannen en ik. We leven in een straal van honderdenvijftig meter naast en tegenover elkaar. En, wanneer het enigszins lukt, dan komen we één maal in de week bij elkaar om de gebeurtenissen van de week door te praten. We houden ons stipt aan de tijd van één uur en besluiten deze ontmoeting met een kort gebed.