Heb jij wel es van iemand gehouden?

'Heb jij wel es van iemand gehouden?' vraagt uil.
'Van de vosjes bedoel je?' zegt vos en knippert met zijn ogen.
'Nou eigenlijk niet,' zegt uil. 'Houden van de vosjes, dat is anders, dat gaat meer gewoon vanzelf. Maar wat ik bedoel is veel ingewikkelder. Houden van iemand anders.
Heb jij wel es gehouden van iemand anders die heel dichtbij komt. Ik bedoel, een ander dier en dat je dan wilt dat die uh..er is en blijft en bij je is, enzoiets.. of zo. En dat je die mist, als je alleen bent. Snap je?'

Het is avond. De zon hangt laag in de lucht. Uil en vos staan op de heuvel. De lucht is een beetje oranje en rood. Het is heel mooi. Ze zijn er een tijdje stil van.
En dan praten ze. Over houden van.
'Hond,' zegt vos. 'Ja ik heb van hond gehouden. Best wel veel denk ik.'
Opeens is er een traan. Eerst in zijn ene oog en dan ook in zijn andere oog. Even later rollen ze over zijn kop. En dan vallen ze. Op de grond. En dan nog een traan en nog een.
'Ik wil niet meer,' zegt vos.
'Wat,' zegt uil, 'Wat wil je niet meer?'
'Ik wil niet altijd huilen als ik aan hond denk.'
'Nee,' zegt uil. 'En toch huil je.'
Vos snikt en snuft een beetje.
'Ik weet het niet,' zegt hij. 'Het is niet meer zo erg hoor. En soms denk ik aan hond en dan lach ik. Zomaar even,'
'Nu lach je ook,' zegt uil.
'Ja,' zegt vos. 'Hond is leuk.'
'Zie je haar nog wel es?'
Vos vlamt. Om zijn kop.
'Je krijgt een rooie kop,' zegt uil.
'Ik heb haar weer gezien. Laatst. Zo maar even. Plotseling kwam ik haar tegen. Ik vind haar nog steeds mooi en lief.'
'Houd je nog van haar?' vraagt uil.
'Ik weet het niet,' zegt vos. 'Maar ik mis haar wel.'
Ze kijken naar de lucht.
Oranje wordt het. Alsof de verte in vuur en vlam staat.

'Houden van, wat is dat dan?'
'Tja,' zegt uil 'Dat weet ik eigenlijk niet zo goed. Dat voel je eerst. Plotseling, als een overval is er een -houden van- gevoel. Pas later dan weet je het ook. Mijn lijf die weet het eerder dan mijn hoofd.
Houden van zit diep en ver in je lijf, denk ik,' zegt hij. 'Het trekt door alles heen.'
'Maar waarom ben ik dan soms zo verdrietig, als ik denk aan uh.. hond..' zegt vos. Hij is een beetje stiller dan anders. Hij kijkt wat en staart voor zich uit.
'Mooi,' zucht vos. 'De zon is mooi en de lucht is mooi.'
'Misschien,' zegt uil 'liggen verdriet en houden van wel heel erg naast elkaar.'
'Bijna buren ofzo?' vraagt vos.
'Ja,' zegt uil. 'En als je houden van aanraakt, dan zit je dichtbij verdriet. Die raak je dan makkelijk ook.'
Vos zucht. 'Kan dat dan ook tegelijk, denk je?'
'Wat?' vraagt uil.
'Verdriet en houden van, kan je dat ook tegelijk voelen?'
Ze kijken naar de zon, die zakt.
Ver weg, nog verder weg dan de verte, verdwijnt de zon. De lucht blijft alleen achter. Rood en oranje.
'Alsof de zon de lucht geverfd heeft', zegt uil. 'Rood met oranje gemengd en dan verven.'
'Rood als bloed' zegt vos. 'De zon is weg. Net als houden van. En missen blijft dan rood als bloed en verdriet. Alsof er pijn in je lijf zit.'
'Ach,' zegt vos. 'Laat ook maar. De lucht raakt me aan en de zon die ondergaat. Ze raken me diep in mijn lijf. Ergens bij houden van en verdriet.'
'Ik denk,' zegt uil 'Dat je nog steeds van hond houdt.'
'..Ja..' zegt vos. 'Misschien wel.'