Een extra belegen bed

''En toen moest mijn vader naar een geriatrisch verpleeghuis en mijn moeder naar een verzorgingshuis. Vierenzestig jaar getrouwd en nu moeten ze uit elkaar.'
'En dat zijn cafe stoeltjes. Ik kom uit Amsterdam en daar noemen ze dat kroegstoelen.'
Doe mij dan de kroegstoelen maar. Ik heb ook liever een kroeg dan een cafe. Daar gebeuren andere dingen.
'Protocollen dat is waar het tegenwoordig om draait. Niet meer om mensen hoor. Dan loopt er een meneer door het huis. Een zonnescherm van meer dan 1000 euro. Die hoort hier niet, weghalen anders krijg je een rekening. En de volgende bewoner hangt weer een zonnescherm op.' Hij tikt tegen zijn voorhoofd.
'De buren vroegen al of ze weer terug komen. Maar dat gaat niet meer. Ze komen hier nooit meer terug.'
'Ja dat is ook een heel oud stoeltje. Voor 5 euro mag die erbij. Die vind je nog wel op marktplaats, 3 erbij dan heb je een setje.'
Ik hoef geen setje. Ik hou niet van setjes. Doe mij maar samenraapsels. En die ene kroegstoel wordt paars en die andere rood. Anders lijken ze teveel op elkaar. Saai dat is het punt.
'Zaterdag zijn ze 64 jaar getrouwd. Dan halen we ze op. Dan zijn ze even bij elkaar, voor een paar uurtjes. En dan vieren we dat. Nou ja vieren. Wrang is het. Na afloop gaan ze ieder naar een ander huis. Dat soort toestanden heb je alleen in Nederland.'
'Ga je verhuizen? Kees, dat is mijn neef, die is ook bezig. Maar niet voor hemzelf. Klussen voor de kinderen. Want die hebben geen tijd. Nergens voor. Als ze langs komen trekken ze eerst de agenda en dan een paar uurtjes zo tussen de bedrijven door. En Kees maar klussen.'
"Als ik dat geweten had, had ik geen kinderen genomen,' zei Kees. 'Paul zit nu in Mexico. Solo. Vakantie. Hij wel. En ik maar klussen,' zei Kees."
Hij loopt mee. Naar mijn auto. Het past. Drie stoelen. Een krasje? Geeft nix. Ik hou niet van nieuwe spullen. Die hebben nog niet geleefd. En aan deze stoelen hangt al een heel verhaal. Van de kroeg. Het geriatrisch verpleeghuis. Een 64-jarig huwelijk en een reis naar Mexico. Die krijg je er in de winkel niet bij.

Ik scoor nog een bed. Een prachtig houten bed met een enorm hoofdeinde en voeteneinde, als een schip op zee. Dat wordt heerlijk slapen. Met matras. Oei. Dat is gênant. Ieder die ik vertel over mijn bed begint over het matras. Of over geen matras. Vreselijk ik ga me schamen. Een belegen matras. Daar ga je toch niet op liggen. Ellen kreeg ooit schurft. Van slapen op een belegen matras.
Ik denk aan kaas. Jong, jong belegen, belegen, extra belegen, oud en overjarig.
Als ik mijn matras beoordeel valt ie in de categorie: extra belegen tot oud.
Er zitten kringen in. Ze zijn een beetje bruin. Hij zou best overjarig kunnen zijn. Met bed beesten en schurft.
Nou ja, alleen in bed is ook maar alleen.

Trouwens ik kan ook zonder matras. En zonder bed, gewoon op de grond. Of zonder huis. In het park op de bank. Als zwerver onder de brug.
Kritisch zijn is luxe.
Ik heb nu kroegstoelen, verhalen, een bed met overjarig matras en een kanariegeel geverfd plafond. Uiteindelijk ook nog een gasstel uit een kamp met paddestoelen en kabouters waar de storm overheen gegaan is.

Het gasstel kwam van de camping op het stadspark. Op een middag reed ik erheen en kwam terecht bij een geblokkeerde ingang. Ik belde met de eigenaresse van het gasstel. 'Ik sta bij 3 rode paaltjes en kan er niet langs.'
'Owh!...Dan moet u terug, en dan eerst rechts en dan even links en dan weer rechts en om dat grote gebouw heen. Maar pas op! niet voor! maar achter! en achter zit links en niet rechts! en dan rijdt u door.. en dan komt u vanzelf..'
Ik zucht en zeg dat me dat nooit lukt.
'Wacht ik loop naar u toe. Blijf waar u bent, het is even lopen en dan rijd ik met u mee.'
Ik wacht een half uur. Dan gaat mijn mobiel. 'Ik ben er, maar u bent er niet.' Nee dat zou best kunnen. U bent er niet en ik ben er wel. En ik heb rode paaltjes.
Uiteindelijk blijken overal rode paaltjes te staan. Om de toegang te blokkeren tot de camping en uiteindelijk tot het gasstel.
Dan doet de eigenaar van het gasstel een nieuwe poging tot uitleg. Daarop doe ik een omrijpoging. En na een kwartiertje zie ik een zoekende vrouw . Het blijkt de eigenaresse van het gasstel. Ze loodst me naar een omheinde camping. Met hek, toegangspoort en slot. Toch wordt er ingebroken. Vooral in de winter als het vriest. Dan gaan ze over de sloten. En de storm joeg de bloempotten en de kabouters door de camping. Het gasstel is als nieuw en ik heb geluk met zo'n mooi stel.
Even later loop ik met het gasstel onder de arm en de ex eigenaresse met een tasje roosters, gaspitten en gasslang, op weg naar de toegangspoort.
'Het was een ravage,' zegt ze.
'Maar alles is nu weer netjes.'