Een bizarre relatie

Ik lig gestrekt. Op mijn rug. Boven mij staan 2 mannen. Ze buigen zich over mij. Een bouwspot stelt alles in scherp licht. De mannen hebben gereedschap in handen. Een boor en tangen. Een spuit met lange naald. Ze vragen: hoe gaat het? Dat vind ik een gemene vraag. Slecht natuurlijk. Het zweet breekt me uit.
Het signalement. Dat is erg belangrijk. De linker heeft donker haar en een getinte huidskleur. Hij spreekt perfect Nederlands en gedraagt zich als het hulpje van de rechter. De rechter is een brede kaalgeschoren man, skinheadtype. Ik kan hem slecht verstaan. Spaanse accenten en woorden.
Hij is de baas en geeft bevelen.

Ik lig achterover en staar naar het plafond. Een wit systeemplafond, 4 tl-buizen in een vierkant en in het midden een bouwlamp. Ik lig in the spotlights. Ik lag vaker op soortgelijke plekken en keek dan uit op the busy world of Richard Scarry, of op een landkaart van de wereld. Dan koos ik een land om naar toe te reizen. Tot pijn de aandacht opeiste, of de man met de boor praatte tegen de vrouw met de tang.
Soms willen ze zonder spuit. 'Wacht tot het zeer gaat doen. Steek je hand op. Dan zetten we de spuit erin.'
Zo deden ze dat vroeger ook. En nog steeds. Ik ben niet kleinzerig, absoluut niet. Nee ik ben verschrikkelijk kleinzerig. Tenminste, als ik lig waar ik lig, overgeleverd aan de macht en the spotlights. Dus vraag ik altijd: 'Wat vinden jullie van deze zin -Wacht tot het zeer gaat doen-'

Van de landkaart en mijn geschiedenis in kleinzerigheid maken mijn gedachten sprongetjes naar Het Stockholm Syndroom.
Dat lijkt een kronkel, maar in mijn beleving is er een link.
Het Stockholm-Syndroom. Dat gaat over ongelijke situaties en macht.
Het wordt gelijk duidelijk. Ik lig in een ongelijke situatie en ben in handen van de macht.
Het syndroom komt om de hoek kijken als er sympathieën ontstaan tussen de ongelijke en de handen van de macht. Psychologen verklaarden dat het te maken heeft met drang tot overleven. De sympathieën gaan zover dat slachtoffers soms relaties aangaan met de macht. Zelfs na afloop van het drama. Een gijzeldrama bijvoorbeeld. Onvoorstelbaar.
Tot de dag van vandaag. Tot ik hier machteloos lig en overgeleverd ben aan mannen met tangen en macht en bedenk dat dit een bizar drama is. Onder een wit systeemplafond met zonder afbeelding van Richard Scarry of wereldkaart. Alleen witte vlakken en tl-buizen en een bouwlamp.
Mijn gedachten gaan op de loop. Als ik die ene man aardig vind, en hij mij dan word het misschien veiliger. Groter kans op overleven.
Dan kan er een Stockholm-Syndroom-Relatie ontstaan. En ik heb al een Wifi-Relatie achter de rug en een met de kat van de melkboer.
Vroeger grossierde ik ook in relaties. Zo raakte ik verliefd op de meester van klas 1. Hij trok mij voor, dus de liefde leverde voordeel en happy feelings. Later liet ik een oogje vallen op de professor van de klas, Hij scoorde nummer 1 met rekenen. Ik stond met nummer 2 in zijn schaduw. Door het oogje hoopte ik op kerende kansen.
En ik ken relaties voor snoep, een rit achterop de brommer, sigaretten, stuf en sex. Allemaal in de mixer met ongelijkheid en macht. In mijn jonge jaren was dat.
Relaties vanuit het profijt-beginsel. Interessant. Ik zie het nog steeds gebeuren.

Een Stockholm-Sydroom-Relatie. Als verzamelaar van buitenissige zaken zie ik mogelijkheden. Zo verzamel ik slangen, fietsen, harten, reizen en uilen en vossen. Inmiddels komt daarbij: bizarre relaties.
Ik installeer de verzameling ter plekke. Onder the spotlights
Ik ga voor de machtige skinhead.
Volgende week heb ik weer een afspraak