'Hoe gaat het met hond,' vraagt uil aan vos.
Ze zitten samen in de boom, op de tak van de eik.
Een vos in de boom, dat lijkt vreemd, maar vos kan een beetje vliegen. (geleerd van bloempje
)
Dat gaat zo: Hij neemt een aanloop. Hard rennen en dan omhoog springen en zwaaien met zijn staart. Dan vliegt hij een stukje door de lucht. Landt op de stam van de eik en rent heel snel door omhoog naar de tak waar de uil altijd zit.
Makkelijk. Zo lijkt het.
Daar zitten ze naast elkaar en kijken uit over de open plek in het bos.
Uil en vos. Naast elkaar op de tak van de eik.
Gewoon een poosje kijken. Naast elkaar. Soms praten ze wat en vaak drinken ze eikeltjeskoffie.
'Hond dat is toch jouw beste vriend?'
'Ja,' zegt vos. 'Hond. Hij is mijn beste vriend, of was. Ik weet het niet zo goed.'
Hij slikt een paar x en is stil.
'Hond....' zegt vos en dan huilt hij.
Hij huilt steeds harder. Uit zijn ogen komen veel tranen.
'Sorry,' zegt hij na een poosje. 'Dat ik zo vreselijk huil. Ik kan niet stoppen.'
'Ik geef er niet om.' zegt de uil. 'Vreselijk huilen is nooit zomaar.'
'Ik durf niet zo goed huilen' snikt vos.
En later zegt hij: 'Alleen en huilen durf ik niet omdat ik dan niet kan stoppen. En samen en huilen is schamen. Huilen is raar. Lelijk.'
'Ja,' knikt uil. 'Ze moesten het verbieden.'
Vos kijkt uil aan. 'Verbieden?'
Opeens moeten hij lachen. En uil lacht ook. Tegelijk. Allebei. Er is verdrietigheid, maar toch moeten ze lachen.
Huilen helpt en lachen helpt.
Ze zitten naast elkaar en dan kan vos vertellen. Over hond.
Dat hij op reis ging naar hond en dan een poos bij hem bleef. En dat hond zijn beste vriend was. En dat hond soms op reis ging naar vos. Hond en vos. Vos en hond.
'Dat was mooi,' zegt vos. 'Vet. Gaaf! En we zouden samen op reis naar het verre bos. En we zouden samen op jacht. En we zouden..
..Nou ja, niet meer dus.'
'Wat dan?' vraagt uil.
En dan vertelt vos verder. 'En toen was er een dag dat het niet meer lukte en hond ging weer weg. Naar zijn eigen bos.' En hij vertelt nog veel meer. En hij huilt weer. Maar niet meer zo hard. Gewoon een paar tranen terwijl hij praat.
'Soms huil ik zo erg, dan kan ik niet praten, alleen maar huilen' zegt vos.
'Nu huil ik een klein beetje en vertel gewoon. Ik vertel gewoon alles aan jou.
vind je het raar wat ik vertel?'
'Ja' zegt de uil. 'Of eigenlijk niet raar, maar naar. Naar. Verdrietig. Om te huilen.' En de ogen van uil worden ook een beetje nat.
'Huilen moest verboden worden.' zegt vos.
En dan lachen ze weer.
'Dat is vriendschap' zegt uil.
'Samen praten, samen huilen, samen eikeltjeskoffie drinken
en vergeet niet samen te lachen.'
'Dan zijn we vrienden' zegt vos.
'Ja' zegt uil.
