Een gebroken hart

'Heb jij wel es een gebroken hart gehad?' vraagt vos aan uil.
Uil beweegt zijn lijf een beetje. Hij trekt zijn poot in en zet hem weer op de grond. Dan trekt hij zijn andere poot in en zet hem weer terug. Hij kijkt naar omlaag, naar het gras en de aarde. Dan draait hij met zijn linkervleugel en knikt.
'Een gebroken hart. Ja,' zegt hij. Hij knippert met zijn ogen.
'Doet dat zeer?' vraagt vos.
'Ja' zegt uil. 'Maar niet gewoon zeer, zoals bij een gebroken poot. Het doet anders zeer.'
'Hoe dan?' vraagt vos.
Uil kijkt vos aan. Een beetje doordringend kijkt hij. Zoals uilen dat kunnen omdat ze zulke doordringende ogen hebben.
'Kijk me niet zo aan,' zegt vos. 'Daar kan ik niet tegen.'

'Waarom vraag je dat?' zegt uil. 'Waarom vraag je over een gebroken hart?'
Dan kijkt vos naar de grond. Hij zegt nix en zucht heel diep.
'Je zucht.' zegt uil.
Vos knikt en zwijgt en trilt een beetje met zijn lijf en is stil.
Na een poosje vraagt hij: 'Ga je dood als je hart breekt?'
Uil haalt diep adem en zegt: 'Laten we eikeltjeskoffie drinken. Wacht, ik haal even wat.'

Vos en uil zitten onder de grote eik op de open plaats in het bos. Ze drinken eikeltjeskoffie en praten. Over een gebroken hart.
'Als je hart breekt ga je een beetje dood', zegt uil. 'Voor een dag of een week of een jaar. Of soms zelfs langer'.
'Dood voor een jaar?' Vos schreeuwt bijna. 'Voor een jaar of zelfs langer?'
'Ja,' zegt uil. Hij kijkt verdrietig. 'Dat kan. Dood voor een jaar, door een gebroken hart'.
'Alsof leven niet meer mooi is?' roept vos. 'En dood een beetje wel?'
'Zoiets,' zegt uil.
Hij schenkt nog eens in. Ze drinken en zwijgen een poosje.

Dan zegt vos: 'Als ik verdriet heb en echt en heftig huil, dan breek ik een beetje. Alsof er binnen in mij iets scheurt. Misschien breekt mijn hart dan wel.'
Uil knikt.
'Huil jij wel eens zo?' vraagt vos
'Ik huil anders. Ik huil een beetje vanbinnen.' zegt uil. 'Dat zie je niet, maar dat is er wel. En breken, ja dat ook. Soms.'
Zijn ogen zijn een beetje nat. Een klein beetje maar. Toch ziet vos het.
'Je huilt,' zegt vos. 'Ik zie een traan'.

'Waarom is jouw hart gebroken.' vraagt uil. Hij neemt een slokje koffie en kijkt vos aan. Vos neemt ook een slok.
'Hoe weet je dat?' vraagt vos. 'Van mijn hart.'
'Gewoon' zegt uil. 'Soms weet ik het gewoon.'
Dan gaat vos vertellen. Hij vertelt verhalen over zijn leven als vos.
Over verdrietige dingen en eenzaamheid en alleen en hoop en wanhoop en afscheid nemen.
'En toen dacht ik dat mijn hart brak.' zegt vos en hij huilt.
Dan zijn ze samen een poosje stil. Ze zitten gewoon bij elkaar. Uil schenkt nog eens in.
En daarna vertelt uil. Over wonen in het andere bos. Over de andere dieren. Hij vertelt een heleboel. En zijn ogen zijn weer een beetje nat.

Op het laatst zegt uil: 'Een gebroken hart, dan moet je eikeltjeskoffie drinken. En dat moet je samen doen. In je eentje helpt niet.
Samen.
Dat vooral.'