Vliegen naar de wolken

'Ik wil vliegen,' zegt de vos. Hij kijkt naar de lucht en de wolken. 'Ik wil boven het bos zweven. Weg van hier.'
De uil zit naast hem op de grond. Ze kijken allebei omhoog. De vos gaat op zijn rug liggen en staart de lucht in.
'Jij kan vliegen,' zegt de vos tegen de uil. 'Vertel es over vliegen en hoe je dat doet.'
'Ik vlieg gewoon,' zegt de uil. 'Ik doe zo en zo met mijn vleugels en dan spring ik van de tak een beetje de lucht in en dan vlieg ik.'
'Niet zo moeilijk dus,' zegt de vos.
'Nee,' zegt de uil. 'Er is geen kunst aan.'
'Wie heeft jou vliegen geleerd?' vraagt de vos.
'Mijn hele leven vlieg ik al.' zegt de uil. 'Ik kon het gewoon zomaar.
'Oh,' zegt de vos. 'Zomaar.. waarom kan ik dan niet vliegen?
'Ik weet het niet,' zegt de uil. 'Je hebt geen vleugels. Ik denk dat je niet kan vliegen zonder vleugels.'
De vos kijkt teleurgesteld.
Na een poosje zegt hij 'Kan ik jou vleugels lenen?'
'Ik denk het niet,' zegt de uil. 'Ze zitten vast aan mij. Kijk hier vanboven zitten ze vast op mijn rug.'
De vos kijkt en voelt aan de vleugels van de uil.
'Voorzichtig,' zegt de uil.

Ze zitten samen op de open plek in het bos. Onder de grote eik. De uil en de vos. Ze praten.
'Waarom?' vraagt de uil. 'Waarom wil jij vliegen?'
En dan vertelt de vos over vliegen en waarom.
'Ik wil van de aarde af. Van de grond af. Ik wil naar de lucht, naar de wolken en weg en zweven. Ver weg. Heel ver weg. En altijd gewoon omhoog kunnen en de wind voelen en zwieren en flieren en ik wil naar de rivier en het grote water en naar andere bossen.'
De vos praat en vertelt. Over weggaan en vliegen.

'Maar' zegt de uil, 'waarom wil je de lucht in en ver weg?'
'Dan ben ik niet meer verdrietig,' zegt de vos.
'Oh,' zegt de uil. 'Als je vliegt ben je niet meer verdrietig.'
'Ja,' zegt de vos. 'Geloof me nou maar, als je vliegt ben je niet meer verdrietig.'
'Hoe weet je dat,' zegt de uil. 'Je hebt nog nooit gevlogen terwijl je verdrietig was, dan weet je ook niet of het helpt.'
'Nee,' zegt de vos. 'Maar ik denk het wel. Ik denk het heel sterk wel.
Ik weet bijna zeker dat het zo is.' Hij praat een beetje harder.
'Een poos geleden was ik heel verdrietig,' zegt de uil. 'En toen kon ik niet vliegen. Ik zat alleen maar hier op mijn tak.'
Daar is de vos stil van en de uil zegt ook nix.

'Dat is niet hetzelfde,' zegt de vos na een tijdje.
'Jij bent niet mij, dus als jij niet kan vliegen als je verdrietig bent, dan zou ik dat best wel kunnen.'
De uil denkt na.
Dan zegt hij: 'Jij kan niet vliegen met verdriet, omdat je niet kan vliegen.'
'Oh,' zegt de vos.
En even later 'Ja, dat is zo.'
Hij kijkt er verdrietig van.

'Ik wil heel graag vliegen,' zegt de vos 'En niet verdrietig zijn'.
De uil knikt.
'Blijf nog maar even hier, bij mij op de grond,' zegt hij. 'Dan maak ik eikeltjeskoffie'.

Dan drinken ze samen koffie.
'Niet vliegen is verdrietig en wel vliegen is missen,' zegt de uil.
'Ik bedoel, als je wegvliegt ga ik je missen'.
'Dat is mooi,' zegt de vos. 'Dat je dat zegt'.