Verdriet

De vos sjokt door het bos. Hij loopt een beetje moeizaam. Zijn poten tilt hij met moeite op en zet ze traag naar voren. Zijn staart hangt en sleept over de grond. Hij kijkt naar beneden. Zijn haren hangen slap, ze liggen plat op zijn lijf.

Boven hem zingt een merel.
Voor hem springt een muis
De wind waait door de bladeren
De zon schijnt tussen de bomen en werpt licht in het bos
De eekhoorn kookt pompoensoep.
De vos ziet het niet
Hoort het niet
Ruikt het niet

Hij loopt daar maar. Het pad af. Naar de open plek in het bos.
Daar staat een grote oude eik. Op een zijtak zit de uil. Het is zijn vaste plek. Hij ziet de vos aankomen. Hij ziet de vos sjokken.

-Dag vos- zegt de uil.
De vos tilt zijn kop op en kijkt omhoog.
-Dag- zegt de vos.
-Ik heb eikeltjeskoffie- zegt de uil.
-Oh- zegt de vos.
-Dat drink je toch zo graag?-
De vos gaat liggen op het gras onder de eik.
-Ik weet het niet- zegt de vos.
De uil schenkt eikeltjeskoffie in kopjes en wipt uit de boom.
-Alstublieft meneer vos een eikeltjeskoffie voor u- zegt de uil.
-Het is niet grappig- zegt de vos.
Zijn ogen zijn nat en rood en hij snuft met zijn neus.
-Nee- zegt de uil.
Dan drinken ze samen eikeltjeskoffie.

-Je kijkt verdrietig- zegt de uil.
De vos laat een traan vallen en nog een en dan stroomt het uit zijn ogen. Hij maakt rare geluiden.
De uil zit erbij. Op de grond. Naast hem ligt de vos. De vos huilt nat en hard
Het duurt een lang poosje en dan komt de vos overeind. Hij pakt een blad en wist over zijn ogen.
-Het is lastig- snikt de vos.
-Ja- zegt de uil -Lastig, ja..-
-Er is iets met mij- zegt de vos -Ik ben niet blij en niet vrolijk, ik kan niet rennen en mijn buik voelt anders. Ben ik ziek?-
-Misschien- zegt de uil -Misschien is het ziek wat je bent. Daar lijkt het een beetje op.
Is er iets gebeurt?-
De vos begint te praten. Eerst hortend en hakkelend. Hij vertelt over afscheid nemen. En het lege hol. En de vosjes en De Vos. Hij vertelt steeds meer. Over niet slapen. En zijn buik die raar doet en zijn staart die niet meer vlamt. Hij praat. De uil zit bij hem en luistert.
-Verdrietig- zegt de uil.
-Ja- zegt de vos. Er rolt een traan in het kopje.

-Ik haal meer eikeltjeskoffie- zegt de uil.
Hij wipt omhoog en weer omlaag en schenkt de kopjes vol.
De traan drijft in het kopje van de vos.
-Er is een traan in je koffie- zegt de uil.
-Is dat erg?- vraagt de vos.
-Bij verdriet horen tranen- zegt de uil, -Anders blijft verdriet in je lijf-
-In mijn buik- zegt de vos -Het is in mijn buik-

-Is verdriet ziek?- vraagt de vos.
-Ik weet het niet- zegt de uil. -Verdriet is verdrietig en huilen hoort bij verdriet en praten helpt en gewoon even eikeltjeskoffie komen drinken is ook goed-
-Ja- zegt de vos.
Hij zwijgt en de uil zwijgt ook.
Na een poosje zegt de vos -Nu voelt het anders-
-Alsof er een beetje ruimte is in mijn buik-
De uil knikt.