Sinds kort ben ik concertpianist

Ik loop met de huismeester door het huis. In de huiskamer van het huis staat een piano. Ik spring er gelijk op af. Een piano!! Ik til de klep op en speel een riedeltje -Fur Elise-.

Daar heb ik mazzel mee. Sinds jaren speel ik weer. Vroeger kreeg ik les van mijn vader. Dat was een verplicht opvoedingsnummer. Mijn zussen kregen orgelles. Ik wilde piano, dus kreeg ik pianoles. Les met discipline. Dagelijks oefenen. Een half uur of 10 x de oefening. Ik koos voor 10 x. Dat was ruimschoots haalbaar binnen het half uur, maar niet de bedoeling van mijn vader, dus werd even later de keuzemogelijkheid gereset tot geen keuze en een half uur oefenen.
Ik was nogal een rappe. Ik denk direct aan de strafregels. Ook als ik strafregels moest schrijven bij de meester was ik altijd als eerste klaar. -Ik mag geen vlekken dulden- Een favoriete strafregel. Die had ik soms op voorhand klaarliggen. Je kon er ook mee dealen. kauwgom of chocola voor 50 strafregels. Lekker is dat.

Maar terug naar de piano. Sinds een jaar staat mijn piano niet bij mij. Dat voelt als verdriet. Sinds ik ergens in het westen een piano heb ontdekt speel ik weer. Fur Elise kon ik uit het hoofd, die scoort altijd. En nu speel ik voor de huismeester een paar regeltjes Fur Elise. Hij is gelijk zo enthousiast dat ik ook niet meer te houden ben. Hij zegt dat ik concerten mag geven. -We zetten de piano op de gang alle deuren open en jij geeft een concert- Bingo! Ik zie mijn kans. En dat ga ik dadelijk uitleggen. Dan blijft het spannend.

Boven in het huis is een enorme zolder. Daar staan alle overbodige spullen van de huisbewoners in opslag. Op die zolder kan je leren fietsen. Zonder geintjes. In de fietsenschuur beneden mag 1 fiets per persoon, en ik heb 3. Een MTB, mijn geliefde Black Widow en een gewone met rode fietstassen. Geen probleem zegt de huismeester: op zolder, daar is ruimte. Dat zie ik en ook dat die fiets nodig is om van het ene eind van de zolder naar het andere einde te komen. De MTB dan maar. Kan ik nog es een hobbeltje nemen. Verder biedt de zolder oneindige mogelijkheden. Een atelier? 's Winter is het koud, zegt de huismeester. Maar alles kan en mag. Als ik door de selectie kom.

Dat wil ik dus. Door de selectie. Daarvoor moet ik de huismeester overtuigen dat ik degene ben waar het huis op zit te wachten. Hij draagt mij dan weer voor bij de commissie binnen Het Groninger Landschap en als hij mij voordraagt ben ik binnen, zegt hij. Binnen als bewoner van het huis. Dus toen de huismeester mijn kwaliteiten als concertpianist ontdekte aarzelde ik geen moment. Zonder enige twijfel hapte ik toe.

Nog een reden om binnen te willen komen zijn de nostalgische details. In de groepskeuken is een ouderwets granieten aanrecht. In mijn badkamer zit een zeepbakjestegeltje. Pure nostalgie. De gang is belegd met zwart en witte tegels en zo breed dat ik er met mijn auto kan rijden. In de regentenkamer van het huis hangen de portretten van liefdadigheid, de bestuurskamer van het huis voor weduwen en wezen. Inmiddels voor weduwen, wezen, overige vrouwen en mannen zonder categorie. Ik ben in ieder geval wees, dus behoor tot een van de oorspronkelijke categorieën.
Samen met mijn kwaliteiten als concertpianist en mijn liefde voor nostalgische accenten hoop ik opgevallen te zijn.
Als concertpianist ben ik al ontdekt, dat is duidelijk.