En dan raak ik dakloos

Even serieus graag. Ik moet mijn huis uit. Strax. En ik heb geen ander huis. En ik ben verschrikkelijk gemakzuchtig. En dramatisch nonchalant.
-Het komt goed- dat is mijn overtuiging. Tot de dag van vandaag. Tot ik erachter kom dat ik te goed ben voor sociaal wonen. Te goed betekend dat ik te veel verdien. 103 euro per jaar teveel. Om blij van te worden. Maar ik word niet blij.
Als een dolle schrijf ik mails en what's app's naar ieder die ook maar in de verste verte iets te maken zou kunnen hebben met de geur van een huis.
En ik krijg ze terug.
- schenk mij je geld en ik regel een plekje in het armenhuis
- onder de brug is het droog
- kraken. het emmaziekenhuis. ik bel je
- wees blij! hoef je niet in een ugly seniorenflat
- mijn fietsenschuurtje, ik regel een dixi
- NB: gratis kartonnen dozen bij Herman Witgoed

Ik kies voor het armenhuis. Vroeger vond ik in de buurt van mijn huis bakstenen. Die behoorden aan het armenhuis. Het huis voor dakloze armen. In de kamer gordijnen voor meerdere arme gezinnen. Ze woonden in gordijnappartementen. 1 kamer opgedeeld door gordijnen in vier vakken, 4 gezinnen. Ergens buiten het dorp, want armen waren steevast aso's.
Maar de app-er van -schenk mij je geld, ik regel het armenhuis- is niet bij de tijd. Dat soort huizen bestaat niet meer. Ingestort en vervallen tot een paar overgebleven bakstenen. Grond erover, onzichtbaar.
Tegenwoordig zijn armen erg dakloos. De brug, het park, de doos.
En ik ben te rijk en daarom strax dakloos. Dat is de moderne variant in deze tijd.

Het leven is een lolletje
Het leven deelt klappen uit
Ik gooi graag een lolletje in het leven. Verken de-niet-serieuze-kant. Maak het mooi. Flieren. Doe nutteloos. Speels. Spelen. Vals spelen. Nonchalant. Aanwaaien. Biertje
Want klappen delen zichzelf wel uit

Gekookte-melk nog zo'n klap die in een lolletje kan verkeren.
Gekookte-melk een vreselijke klap. Ik ga over mijn nek. De geur en de aanblik. Al van jongs af het ergste wat mij kon overkomen. Alleen met een lolletje te overleven
En dan.. sta ik opeens zomaar ergens in een keuken in een klein steelpannetje met een garde te roeren in melk die bezig is het kookpunt te naderen. Ik kan eenvoudig de over-mijn-nek-knop triggeren. Geen kunst. Het gebeurt niet. We lachen er samen om. Er is dus iemand met wie ik daarom kan lachen. Dat speelt een rol in de acceptatie van gekookte-melk-absurd-abject. Het is serieus en lollig en zeker geen klap. Nogal cryptisch dus.
Op die momenten is het leven echt een lolletje.
En dat is maar goed ook. Want de drama's liggen voor het oprapen.
Trouwens dit gekookte-melk-detail is slechts een kleine illustratie van een klap die kan verkeren in een lolletje. Een uitwijding die misschien niet ter zake lijkt, maar een verscholen boodschap bergt.

Het leven deelt klappen uit
Het leven is een lolletje
Ik kies voor een lolletje als ik mag kiezen en als de klappen vallen maak ik daar graag een lolletje van, tot de echte klap valt.
Dakloos is een echte klap
Spelen met de dakloos-gedachte een lolletje. Tot het dichtbij komt. Dan ben ik volkomen in paniek, onderneem allemaal acties.
En ineens heb ik een huis, een brug, 2 appartementen, een seniorenflat in een torenflat, een park met treurbeuk, een oud ziekenhuis en 13 dozen.
Ik besluit makelaar te worden