Het Onvoorspelbare Aan Het Onvoorstelbare

Duizenden mensen dringen naar de bus. Honderd plaatsen en ze willen allemaal mee. Nu! Lang genoeg gewacht. De beveiliging is aanwezig. Knetterende gele jassen met daarop: -SECURITY- Er zijn ook honden. Voor als het nodig is. Als het uit de hand loopt. Op een afstandje worden de honden in bedwang gehouden door een beveiliger. Met gele jas. Ze trekken aan de lijn. De honden hebben er zin in, lijkt het.
Een vrouw met een rode jas schreeuwt. Ze heeft een oude vrouw bij de arm. -Wat is dit voor een zootje! Aan de kant allemaal! Laat ons er door!- Ze schreeuwt als een autoriteit en de dringende mensen maken een beetje ruimte. Dat is haast niet mogelijk. Er wordt van alle kanten geduwd. De security bemoeit zich ermee.

Duizenden gestrande reizigers en 3 security mannen. Als de bus wegrijdt kan ik gewoon een praatje maken met zo'n man. Van dichtbij lijkt het een gewone jongen. Niet stevig en indrukwekkend. Zijn jas staat als een huis om hem heen, een beschermjas die op afstand indruk maakt. Dichtbij geloof ik er niet in.
Dat overkomt mij vaker. Kom ik dichterbij dan blijken indrukwekkende mensen en dingen vaak gewoon en een beetje normaal, soms zelfs kwetsbaar.

Voor de gestrande reizigers is er koffie. Gratis. Met muntjes. Als ik aan de beurt ben zijn de muntjes op. Als er weer muntjes zijn is de koffie op. Typerend.
-ER WORDEN SNELBUSSEN INGEZET OM DE GESTRANDE REIZIGERS TE VERVOEREN!!- volgens de omroeper. Maar dringen is noodzaak, anders is je beurt voorbij. Dus laat maar. Er is genoeg te beleven. Ik vertel de wachtenden dat ze een nummertje moeten trekken voor de volgende bus. Even later, als het wachten lang duurt, is er pizza. Duizenden mensen en 32 pizza's. Ik denk aan de wonderbare spijziging. Soms is het onvoorstelbare mogelijk. En vandaag is dat ook zo. Alleen gaat het een andere kant op dan verwacht. Dat is het onvoorspelbare aan het onvoorstelbare.

Ik stap 's morgens op de trein, ergens in de westen van het land en verwacht royaal en ruimschoots mijn werk in het hoge noorden te bereiken. Op tijd beginnen. Ik leef in Nederland. Halverwege de middag word ik verwacht. 2 uur en een kwartier reizen volgens de planner. Ik arriveer tegen de avond op mijn werk. Uitgeblust en verreist. Met een zak vol belevenissen.

Ik denk aan de meisjes. Omdat het hele spoor overhoop ligt, liggen de reizigers ook overhoop. Samen met de meisjes stap ik van de ene overvolle trein in de andere overvolle trein. Nergens een zitplaats en dan lopen we een bijna lege coupe binnen. 1 klas. Ik ga zitten met mijn 2e klas bewijs. De meisjes giechelen en praten en gaan zitten en bespreken het 1e en 2e klas probleem: -We doen gewoon een vergissing-
Dan komt de conducteur. De meisjes excuseren zich met het vergissings-excuus, maar een medepassagier, echt een beschaafde man, zegt: -onzin ik heb alles gehoord. Nix vergissing-
Ze moeten weg. Ik ga ook. Naar het volgepropte balkon. De meisjes zijn bang voor de boete.

Het gaat niet lukken. De bussen redden het niet met de gestrande reizigers. Uiteindelijk kunnen we gewoon weer met de trein. De storing is voorlopig opgeheven. De trein raakt overvol. Propvol. De gangpaden zijn volgestampt.
-Doorlopen! Er moeten nog meer bij!- roept een vrouw.
Bij de ingang worden kranten uitgedeeld. Om op te zitten. In het gangpad. Ik ben verbaasd. Dat zag ik eerder. In de localbussen door Azië. Dan kreeg je een krant om in het gangpad te zitten, tussen de kippen en de geit. Ik vond het een uitvinding. Na afloop stonden de letters van de krant op mijn witte broek. Als souvenir. Ik wil vandaag ook een krant. Het gangpad is vol. De kranten raken op en er zijn alleen nog sta-plaatsen in het volgepakte gangpad.

Vandaag is een onvoorspelbaar onvoorstelbare dag.
En uiteindelijk kom ik ook nog op de plaats van bestemming.