Vreemde mannen en andere riskante dingen

Ik geloof mijn ogen niet. Het staat er echt: -mooier kunnen we het niet maken, wel veiliger-

Het is nacht. Donker. En er lopen mannen. Ze spreken me aan. Ik probeer zo neutraal mogelijk te reageren. Niet te reageren. Sommige mannen hebben honden bij zich. Anderen zijn in groepjes. Of met z'n tweeën.
Er is een man met een ezel en een zwarte kraai. Hij schildert. Als ik even kijk zegt hij: -jou wil ik schilderen, je hebt iets bijzonders-
Een paar jongens zijn aan het hardlopen. Ze dragen lange zwarte jassen en stevige schoenen. Het lijken bergschoenen. Ze rennen ieder x weer langs. Opvallend vaak. Stijf langs mij.
Een man spreekt me aan: -Ik heb je al een paar maal gezien in de tram. Je valt op. Je bent geschikt. Ga met me mee. Ik weet een mooie plek- De man is lang en mager. Een donkere bril, een lange jas. Ik krijg een raar gevoel van hem.
Vreemde mannen. Riskant, denk ik. En ook: -nooit met vreemde mannen meegaan-
Dus zeg ik: -nee dank je- en loop door. De man blijft naast me lopen.

Ik ben gewaarschuwd. Het is een gevaarlijke stad. Gevaarlijk voor vrouwen. Gevaarlijk voor vrouwen alleen. Vooral in de nacht, als het donker is. Ga dan de stad niet in en mijdt de parken.

De stad was op de hoogte gebracht van de risico's. Door het reizigers collectief. De stad maakte er werk van. Er kwamen weer reizigers. Af en toe kwamen er ook weer vrouwen. Vrouwen zonder mannen. Ik kwam alleen. En die nacht liep ik alleen door het park.
Risicovol. Gevaarlijk. Ik was gewaarschuwd. Maar ik heb de gewoonte waarschuwingen in de wind te slaan. Een handbeweging en de wind krijgt er vat op, gaat ermee aan de haal. Weg waarschuwing. Ik kom er meestal mee weg.

De stad had er werk van gemaakt. -mooier kunnen we het niet maken, wel veiliger- die slogan kende ik. Het linkte aan geld, de koning en de belastingen.
Belastingen. Als je niet uitkijkt ga je het schip in. Zwoegen op formulieren en duistere regeltjes met de slogan in het achterhoofd: -mooier kunnen we het niet maken, wel eenvoudiger- Dat is een misleiding. Mooi is het nooit geweest en eenvoudig werd het ook niet in de loop van de slogan-jaren.

Als het donker wordt verschijnen overal op de duistere plaatsen in de stad kraampjes. Daarbij staat een groot bord -MOOIER KUNNEN WE HET NIET MAKEN, WEL VEILIGER- Achter de kraampjes staat het stadsbestuur. Ze verkopen pepperspray. Een houten kraam, een luifel van fluoriserend oranje, op afstand te spotten. Een stukje karton met: PEPPERSPRAY 19.95.
De kraam is volgepakt met spuitbussen. In slagorde uitgestalt. Onder de kraam dozen met voorraad.
Duistere lieden zeggen dat dit alleen een actie is om de bestuurskas te potten. En de kas is om onduidelijke redenen vaak leeg. Pepperspray: productiekosten 0.39 cent, de rest is opstrijken.

Ik koop een busje. Het is een klein busje. Ik stop het in mijn broekzak.
Als de man naast mij loopt voel ik aan het busje. Gelukkig. Veilig. En ook: experimenten, ik houd ervan.
De man praat en vraagt nog es. Ik zeg nog es -nee-. Hij gaat dichter bij me lopen. Ik voel het busje in mijn hand. De man lacht. Hij kijkt naar mijn hand en lacht nog es.
Ik krijg een vreemd gevoel. Een naar gevoel. Alsof hij weet wat ik in de hand heb. Alsof hij mijn bescherming kent.
Ga bij riskante mannen altijd naar een plek waar anderen zijn. Nog zo'n goeie tip. Van het reizigerscollectief. Ik zie fluoriserend oranje. Een pepperspray verkooppunt! Een veilige plek.
Ik loop naar de kraam. De man loopt mee. Hij praat door. Ik luister niet, krijg het een beetje benauwd. Maar daar is de kraam. Ik zie 2 mannen en een vrouw, een delegatie van het stadsbestuur.
De meelopende man groet hen, alsof hij hen kent. -saluut, weer 1 binnen-
De vrouw van het stadsbestuur zegt: -mooi! wij zorgen verder voor haar veiligheid....-

Vanuit mijn ooghoek zie ik:
-Mooier kunnen we het niet maken, wel veiliger-