Geluk is mijn deel

Ik ben al moe bij het starten. Zit een beetje afgepeigerd in de keuken van de familie Bertolli een ontbijtje te doen. Ontbijtjes stellen in Italië niet zoveel voor. Het draait om Het AvondMaal. Extra uitgebreid. Je kan er een dag en een nacht op teren. Daarom 's morgens een half sneetje, beetje jam, en koffie. Die koffie hoef ik niet en met een beetje geluk is er thee. Soms zoete yoghurt en pakjes toast. Die neem ik dan mee in mijn rugzak, waar ze verkruimelen tot een zakje toastkruimels.
Ik loop even na 8 uur. Het uithangbord vermeld: Bartolli.
Bartolli? Nou dat zal wel een zetfout zijn. Ik heb overnacht bij Bertolli.
De overeenkomst was onmiskenbaar.

Vandaag moet ik lang en ver en dalen. Het heeft geregend vannacht. Het is nat. Glibberig en de paadjes zijn smal. Vol keien. Soms spoelt het water erover. Vandaag is het dalen. Scherp en steil dalen. Over glibberige keien. Modderige stukken en vooral smalle paadjes. Af en toe is een stuk van het pad weggespoeld. Dan moet ik langs een steile afgrond over een smal stuk pad, centimetertje of 10, ook nog schuin weggezakt. Als ik het eng vind ga ik zingen. En de angst? Ik denk aan het kak verhaal.

De remonstrantse pastor vertelde:
-Met een van de broeders rond Franciscus ging het slecht. Kwade invloeden omringden hem. Hij kreeg soms bezoek van een slechtaard. Franciscus vermoedde dat het de duivel was die vat op hem had. Hij stuurde een medebroeder naar de broeder met wie het zo slecht ging. De medebroeder adviseerde: als je wilt weten of jou bezoeker de duivel is. zeg dan: -doe je mond open dan kak ik erin- De duivel kan er niet tegen dat je hem te kakken zet en zal maken die ie weg komt.
Aldus gebeurde. De slechtaard bleek de duivel te zijn, verschrompelde, ging in rook op en kwam niet meer terug.
Als ik nu bang ben kan ik 2 dingen doen: zingen en mijn angst verjagen door heel hard te roepen: -doe je mond open dan kak ik erin- Ik heb het geprobeerd en lachte zo hard dat bang zijn niet meer lukte. En vervolgens stortte ik bijna de afgrond in.
Haha. Lachen! Het kakverhaal is goed! Maar riskant!

De weg is langer dan ik dacht. Om 12 uur ben ik uitgeblust. Ik heb nog uren voor de boeg en de moed zakt steeds verder in de schoenen. Eten heb ik niet, alleen het zakje toastkruimels. Daar red ik het niet op. Dorpjes zijn er niet. Ik sjok voort. Misschien is er een bus, of een lift. Of een bed langs de kant van de weg.
Ik loop langs een paar huizen. Een deur staat open. Zie ik een vitrine? Kaas en brood?
Dit geloof ik niet. Gewoon in the middel of nowhere staat een huis met een open deur en een vitrine met kaas en brood.
Geluk is mijn deel!! ik loop naar binnen.
Graag due panini's con pecorino en let niet op de taalfouten, dat doet de vitrine beheerder ook niet. We begrijpen elkaar. Ik vind nog chocola en energiedrank.
Geluk! Soms zit het in een broodje kaas!
Buiten is een bankje. Ik neem het ervan. Een echte ouderwetse franciscaanse siësta. Een half uur!! De zon schijnt.

Ik loop weer. Het pad wordt langzaam vlak. Ik loop langs een snelstromend riviertje. Mijn energiebron is opgeladen.
Ik kan er gewoon weer tegen.
Geluk is mijn deel. Dat ervaar ik vaker.
Soms is geluk groots en verstrekkend. Soms is het een broodje kaas. Een uitzicht, een onverwachte ontmoeting. Een innerlijke beroering.
Ik loop daarna nog uren en bereik Ferentelli. Vind een bed bij een oude Italiaanse dame met wifi, een koelkast met bier, vloerkleden, katten en een antieke wasbak.
En een bed.
Pizzeria om de hoek
-geluk is mijn deel-