De gevallen vrouw

Vandaag loop ik door de bergen. Alleen. Geen pelgrim te bekennen. Ook geen gewoon volk. Opeens is er een smal wankel bergpaadje. Die heb ik meer gehad. Toen ik alleen liep vanaf Florence. En later samen met de franciscanen.
Alleen de smalle weg nemen is anders. Ik merk dat ik voorzichtiger ben.
Met de franciscanen heb ik het - alleen lopen- verkend. In gesprek en in uitvoering. De gevaren hebben we uitgebreid uitgespit.
- Alleen lopen. Eenzaamheid. Nix kunnen delen.
- Alleen zweten en zwoegen
- Een roofoverval in je eentje is vrij riskant
- Als de overval roof op je lijf betreft als alleenlopende vrouw, (of man, dat kan natuurlijk ook) is dat nog riskanter.
Maar daar maak ik me geen zorgen over. Ik heb mijn pepperspray. En niet bang-zijn. -Ga zingen- adviseerde het katholieke vrouwtje met vingerhoed me.

Vallen is het punt. Een reële mogelijkheid. Samen met de remonstrantse reisbegeleider heb ik dat punt uitvoerig besproken. Ze viel namelijk op zo'n smal pad met stenen en gruis.
-de gevallen vrouw- kwam uit haar mond. Ik vond het gelijk een mooie titel.
Mijn gedachten gingen een heel andere kant op. Ze maakten sprongetjes naar buurten vol gevallen vrouwen. Minimaal gekleed. Hongerige mannen.
Gevallen vrouwen. Een speciaal beroep. Prostituee klinkt veel mooier.
En de stoephoer kwam langs, Het Scheldwoord binnen bepaalde milieus.
-Stoephoer- de laagste kaste.
Mijn gedachten kwamen bij andere trieste zaken rond gevallen vrouwen.
Overal op de wereld waren en zijn gevallen vrouwen. Uitgestoten vrouwen. Van een andere orde dan de prostituee. Dat is eenzaamheid. Zwoegen en zweten. Een riskante bezigheid. -gevallen vrouw- zijn.

Maar terug naar de bergen en de letterlijke betekenis van de gevallen vrouw. En de risico's van alleen lopen en vallen in onherbergzame streken. Het volgende verhaal illustreert dat risico. En mijn angst voor dat risico. Het was de remonstrantse pastor die het verhaal vertelde.
Van de paddestoel-zoeker. Alleen het bos in. Niet letten op de weg, alleen op de paddestoelen. En dan verdwalen. En dan vallen. Niemand in de buurt. Onherbergzaamheid. Na dagen werd zo'n paddestoelzoeker dan gevonden. Dood.
Daar ben ik niet voor in. Helemaal niet.

Al die gedachten bespringen mij als ik afdaal langs zo'n smal bergpaadje. Steil naar beneden. Ik doe voorzichtiger dan normaal. Maak geen sprongetjes. Voorzichtiger afdalen helpt nix weet ik, want voorzichtiger is krampachtiger en dat is een riskante beweging. Dus ga ik zingen. -neem mij aan zoals ik ben- dat helpt. Het ontspant. En voor ik het weet sta ik op de brede weg.
Zonder vallen.

Dat is mij trouwens nog niet overkomen tijdens deze tocht. Vallen.
De gevallen vrouw zijn.
Maar ik moet nog een weekje.
Dus er is nog een kans.

4 oktober 2013