Donder en bliksem

Midden in de nacht word ik wakker.
Ik lig op de berg boven het dorp Poreta. Alleen in een tweepersoonsbed naast de kapel en een ruïne.
Het weer raast. Water knalt in bakken uit de hemel. Spoelt de berg af en spoelt mijn vertrek binnen, door het raam.
Als ik uit bed stap sta ik in een waterplas. Ik doe het raam verder open en voel de regen tikken op mijn huid. Het knalt ook. En het flitst.
Donder en bliksem.
Het weer is losgeslagen. Lichtflitsen zetten het donker te kijk. Als een vuurslang van boven naar beneden. Bekroond met een knetterende ontlading. Ik word er helder van en een beetje wild. Zo indrukwekkend.

De weergoden zetten hun spel voort. Ook als ik weer in bed lig.
Zal ik morgen maar in bed blijven? Geen tocht over zeiknatte bergpaden? Glibberen en glijden in mijn eentje?
Ik zie het wel. Het bed is groot en ligt lekker. Ik kan dwars links en dwars rechts.
Het tikt, knettert en knalt op de berg en om mij heen. Geruststellende geluiden.
Ik val in slaap.
's Morgens tikt het nog steeds. Op slippers loop ik door de plassen naar mijn ontbijt. Super de luxe en mega uitgebreid. Lekker en veel.
Dat moet ik er wel weer aflopen.

En dat ga ik doen! Het wordt droger en droog. Om 10 uur loop ik. De bomen zijn nat. Het gras is nat. Het pad is nat. En alles lukt. Ik glibber niet. Vallen lukt ook vandaag niet.
Nu ik alleen loop, stop ik niet voor een siësta. Het is overal nat en de franciscaanse gewoonte om te pauzeren verslijt. Even een bankje en een zakje verkruimelde toast. Slokje water. En dan lopen maar weer.
Uiteindelijk beland ik uitgeput in de voorwijken van Spoleto. Ik zijg neer op een stoep. Moet nog minstens een uur en dat lukt echt niet.
Bekaf, uitgeblust, afgepeigerd, doodmoe. Ik kan zo ter plekke op de stoep in slaap vallen.

Uiteindelijk sta ik weer. Loop weer.
En dan mis ik mijn stokken. Help! Daar kan ik niet zonder. Bergen beklimmen en afdalen zonder stokken? Het kan, ik weet het. De katholieke predikante deed het. Het innemende katholieke vrouwtje met vingerhoed kon het.
Ik niet. Terug. Naar de stoep.

Uiteindelijk komt het goed.
Na de beklimming van de stad -meer dan duizend treden omhoog- kom ik bij het informatiecentrum.
Er is een monasterium. Di Sint Angelo. Een bed bij de nonnetjes.

Spoleto is mooi. Oud.
Ik heb nog energie om rond te kijken.
De kathedraal. Oude stenen, straatjes van vroeger. De romeinse tijd.
Bier met chips en nootjes: een echte Italiaanse combi.
Dat is welhaast een must. Mijn uitgebreide ontbijt is allang verteert. De toastkruimels zijn ook niet terug te vinden. Eten kan vanaf 8 uur 's avonds.
Zonder bier met chips en nootjes leg ik het loodje.
Proost!