Aanstootgevend bloot

Vanmorgen alleen opstaan. Broodje scoren en lopen.
Als ik Spello uitloop staat er een auto geparkeerd. Man erin. Raampje omlaag. Italiaans. Ik versta het niet, maar begrijp het wel. Hij wil me in de auto. Hoe, wat, waarom? 't Is een aanhouder en niet het type waar ik op val in het geval van liften. Ik hoef ook helemaal geen lift. Blij dat ik loop. Op eigen kracht. Dus ik zeg: -no- en loop door. De man blijft aandringen. Rijdt langzaam op naast mij. Wijst op de passagiersplek.
Ik denk aan mijn pepperspray. Onder in de rugzak. Gelukkig zitten we niet in the middle of nowhere. Ik kan altijd nog schreeuwen. Daar houden dergelijke types ook niet van.
Ik kijk strak voor me. Uiteindelijk rijdt de man door.
Ik stop direct. Graaf in mijn rugzak en haal de pepperspray onder handbereik.
Mooie start!

Alles lukt. De weg ontvouwt zich voor me. Ik kan alles vinden. In Foligno neem ik een dubbele Italiaanse koffie. Loeisterk. Ik sta er strak van. Mijn haar spiked, mijn bloed raast met windkracht 10 door de bocht. Met de barhouder praat ik over mijn tocht. Van Florence naar Rome. Hij kent Italiaans en ik niet, maar door zijn koffie bereiken we elkaar. Hij knikt en bewondert mijn moed -couragione- Uiteindelijk groet hij me.
Salve! Een handkus.
Italianen zijn charmeurs.

Alles staat op scherp. Ook de blijdschap. Alleen lopen, ik ben er fan van! Heerlijk!
Ik loop nog even een kerk binnen. Daar zie ik zedig geklede dames afkeurend kijken en ik weet het weer. Mijn blote benen en blote schouders. Hoe aanstootgevend. Direct daarna gaat het alarm af. Voor mij. Dat is duidelijk. Onder afkeurende blikken word ik verwijderd. Haal mijn hand nog snel door het heilige water. Strijk het over mijn voorhoofd. Die heb ik binnen.
-sorry, de alarm activeerde mijn fantasie-

Als ik uiteindelijk de stad verlaat loopt voor mij een pelgrim. Die herken je van verre. Het loopje, de stok, de schoenen, de geur.
Het is een Braziliaan. Dat is ongeveer de enige communicatie die landt. Hij spreekt geen Spaans, zegt hij op mijn vraag, maar dat kan ook spraakverwarring zijn, want ik spreek ook geen Spaans. Hij loopt naar Trevi. Ik ook en zo lopen we een tijdje naast en achter elkaar. Ik merk dat ik de veiligheid ga zoeken. En dat is niet nodig. Ik kan alleen! Verdwaal niet. Stap niet bij vreemde mannen in de auto. Heb pepperspray.
Rond de middag duik ik een olijfgaarde in voor het siësta ritueel. Een overblijfsel van de franciscaanse gewoonten. De Braziliaan zet door.

Ik loop daarna nog uren. Bereik uiteindelijk Trevi. Een prachtig oud stadje die ik van verre zie liggen. Het lijkt op een burcht boven op een rots.
Trevi is als een doolhof is gebouwd. Verdwalen dus. Er is zelfs een -Via del Labirinto- Ik start met een biertje ergens op het stadsplein, zoek wificonnectie en daarna een slaapplek. In het Santa Lucia Monasterie. Alleen op een slaapzaal, bij de nonnetjes.
's Avonds de stad in vergt moed. Nix is te vinden. Het is dolen en zoeken. Zelfs de Italianen staan te zuchten boven mijn stadsplattegrond. En eenmaal in het centrum betekend: door het donker de weg terugzoeken.
Hoe dat in zijn werk ging zal ik niet opschrijven, maar ik heb bij de nonnetjes geslapen.
In het gastenvleugel.
Lekkere Spartaanse bedden.
Welterusten

3 oktober 2013