Als het diep en donker is komen de spoken

Nachtspoken zijn dezelfde als overdagspoken. Tenminste die indruk wekken ze. Maar waar dagspoken bijna onzichtbaar zijn , zijn spoken in de nacht helder, scherp, gevaarlijk en angstaanjagend. Ik denk dat ze overdag een beetje lichter en een luchtiger lijken, omdat het licht vat op ze heeft. En daarnaast zijn er overdag hulptroepen. Meestal eenvoudig in te roepen. Dan wordt er samen gestreden. Overwinning is vaker een koude kunst.

Maar in de nacht, is het donker en het zicht beperkt.
En als de nacht op zijn diepst en donkerst is, moet de strijd alleen gevoerd. Hulptroepen zijn er nauwelijks. De spoken moeten alleen verslagen worden. Of weggejaagd. Maar strijden is gevaarlijk en sommige spoken laten zich niet verjagen.

's Nachts ben ik bang voor spoken en soms sla ik op de vlucht.

De laatste tijd is er een spook die vaker langskomt. Hij is groot, claimend en bepalend. Hij is zelfs in staat bij daglicht angst aan te jagen.
Soms ontneemt hij het zicht op de zon.

Vannacht kwam hij langs.
Ik riep hulp in. De nacht was nog niet gevorderd en de hulptroepen in staat van paraatheid. Het spook sloeg op de vlucht.
Maar toen de hulptroepen verdwenen waren en het donker diep werd, keerde het spook. Ik voelde zijn aanwezigheid. Zijn greep op mij. Het maakte me bang en onrustig. Ik probeerde alle koude kunstjes. Maar die hielpen niet. Ze kregen geen vat op het spook.
Andersom gebeurde dat wel. Het spook kreeg steeds meer vat op mij. Onrust pakte me in de greep. En toen ze wilde toeslaan, ging ik op de vlucht. Ik zocht mijn heil en toevlucht in het donker. In de duistere delen van De Krocht. Maar het Heil was gesloten. En de Toevlucht zat ook al dicht; terwijl het dieptepunt nog niet eens was bereikt. En toen ik omkeek, zag ik het spook. In de achtervolging. Hij zat me op de hielen. Ik moest snel zijn. Me verschuilen. Verstoppen.

Of toch nog Hulp inroepen.
Maar ook de hemel was gesloten. Potdicht. Geen gat te boren, geen verbinding te krijgen. Ik stond er echt alleen voor. En het spook drong op. En met hem kwamen andere spoken. De Krocht werd steeds meer een spookoord. Verschuilen kon niet meer. Ik moest de strijd aangaan. Koppen afhakken. Maar spokenkoppen groeien makkelijk aan. En snel.

Toen ik overweldigd werd, kwam het verdriet. Misschien maar goed dat ie langs kwam. De onrust werd verjaagd. De sluizen braken. De zwakte sloeg toe. Ik werd machteloos en overmand. De slaap kreeg eindelijk een kans.

En toen de slaap week, werd het licht.
De spoken hadden zich teruggetrokken.
En na een poosje steeg de zon boven de muren.
En ook de hulptroepen werden zichtbaar