Ik hoef niet alles meer te weten.

Mijn jongste zoon heet Willem.
Mijn vader heette Willem en ikzelf heet ook Willem.
Mijn vader droeg vroeger de bijnaam "kwarties-Willem".
Mijn vader gaf een krant uit, een streekblad.
Bij geruchte vernam ik dat iedereen die een nieuwtje doorgaf,
wat geschikt was voor de krant, een kwartje van m'n vader kreeg.
Zo rond 1950 was dat best wel de moeite waard.
Ik vond dat wel geinig zo'n bijnaam.
Aan tafel ventileerde ik m'n nieuw verworven kennis.
Het leverde me een oorvijg op.
Vader stelde die bijnaam blijkbaar niet op prijs.
Ik haalde dat kunstje niet meer uit om in zijn nabijheid
"kwarties-Willem" uit te spreken.
Zo ging dat vroeger.
Ik denk dat de krant van m'n vader zo'n veertig jaar heeft bestaan
met op het laatst - naar schatting - zo'n zeven duizend abonnees.
Schrijven zat m'n vader in z'n bloed.
Honderden uren heb ik hem achter z'n schrijfmachine aan het werk gezien.
Elke week stond er ook zo'n tien à twintig-regelig stukje in de krant
waarin hij over z'n geloof vertelde.
De ouwe Willem was een gelovig mens.
Nu ik gepensioneerd ben, kom ik er achter, dat ik schrijven ook leuk vind.
In mijn blocnotes staan wel zo'n tien half afgemaakte blogs.
Ik vind het leuk om van alles te benoemen.
Wat is het leven ongelofelijk boeiend, en soms.... "tragisch",....
en dikwijls opwindend.
Het laatste jaar zeg ik dikwijls tegen mezelf: Je hoeft niet alles te weten.
Het aparte is dat m'n energie-niveau heel geleidelijk terug loopt.
Soms denk ik de clou ergens van te pakken te hebben
en het ontbreekt me aan de energie om m'n verhaal af te maken.
Gek eigenlijk hè, om iemand te zijn,
die het leuk vindt om verhalen te vertellen.
Wanneer je verhalen vertelt, dan moet je ook wat te zeggen hebben.
In het andere geval kun je maar beter niks zeggen of schrijven.

Van m'n buurman krijg ik één maal in de week
alle opgespaarde kranten: het Nederlands Dagblad.
Inmiddels heb ik enkele honderden artikelen uitgeknipt
die ik allemaal nog moet lezen.
Ik word er al moe van wanneer ik daaraan denk.
Hoewel, die artikelen zijn overwegend echt uitermate interessant.
Op mijn manier heb ik het te druk om aan lezen toe te komen.
Ik koop af en toe een boek.
Ik leen boeken van de bibliotheek
en dan nog al die ongelezen interessante kranten-artikelen.
Begrijp je mijn dilemma?
Dan zeg ik maar tegen mijzelf: Je hoeft niet alles meer te weten.