Ik ben/was een behager van mensen

Ik ben een behager van mensen.
Nee, daar ben ik niet trots op!
Ik vind dat een heel nare eigenschap
om berekenend te zijn,
om er op uit te zijn dat mensen je aardig vinden.
Ik denk dat die karaktertrek - heel geleidelijk aan -
steeds sterker werd in m'n leven.
Op het schoolplein,
wanneer er groepen samengesteld moesten worden
om tegen elkaar te spelen,
dan hoorde ik altijd bij de rest-groep, de laatsten.
Ik vond mezelf ook niet zo heel erg slim of bijdehand.
Maar onwillekeurig ontdek je eigenschappen
die andere mensen blijkbaar leuk vinden.
Je krijgt hun aandacht
en geleidelijk aan ontwikkel je bepaalde eigenschappen.
Rond m'n twintigste doorleefde ik een échte bekering.
Ik werd een vurig Christus-belijder!
Maar die neiging, om mensen te behagen,
tsja, daar heb ik me m'n hele leven tegen moeten verzetten.
Ik wil dat namelijk niet.
Ik wil iemand zijn die straight en open en eerlijk voor z'n mening uitkomt
en niet zit te slijmen om anderen te paaien.
Ik leer nog steeds om het beter te doen.
Ik bedoel, om te zeggen hoe ik écht over de dingen denk
zonder mensen naar de ogen te zien.
Wanneer ze me soms dan niet zo aardig vinden,
nou, dan zij het zo.
Ik wil graag die dingen zeggen en doen, zoals God me bedoeld heeft.