Een zwarte bladzij uit mijn leven

Met enige behoedzaamheid vervolg ik m'n "memoires".
Te meer omdat ik m'n vrouw beloofd heb
om niet zo maar onze gezinsprivacy naar buiten te brengen.
Ik leerde m'n vrouw kennen toen ik op m'n drieëntwintigste
de Pinksterbijbelschool verliet.
Mij was ter ore gekomen dat in het stadje waar m'n ouders woonden
zich een charismatisch gezin bevond met nog drie ongehuwde dochters.
Daar moest ik het mijne van weten.
En toen ik wist waar ze woonden, stond ik daar al spoedig op de stoep.
Twee van de drie dochters hadden al verkering,
maar de knapste was nog "onbezet".
Met mijn aanwezigheid duurde dat niet lang.
De vader vroeg ik om met z'n dochter te verkeren
waarna hij me toestemming gaf om haar het hof te maken.

Ik bevond me in een overgangstijd.
Ik kwam net van de bijbelschool
met de intentie om de hele wereld te bekeren.
Ik nam tijdelijk intrek in het huis van m'n ouders
en ik deed allerlei klusjes thuis waarbij ik één gulden per uur verdriende.
Naast een prille verkering kreeg ik in dat najaar - 1964 - een baan te
Heemstede bij de zorginstelling "Meer en Bosch",
waar honderden epileptici verzorgd werden.
Jammer voor mij, was m'n meisje niet zo zeker van haar gevoelens
waar het de liefde betrof.
Buiten haar zicht heb ik thuis hartverscheurend gehuild,
zo'medelijden had ik met mezelf.
Wèl had ze aan me voorgesteld om een maand respijt
om wat meer zicht te krijgen waar het haar gevoelens voor mij betrof.
Daar ging ik mee akkoord.
Op Meer en Bosch aangekomen was ik een jonge groepsleider in opleiding.
Al zeg ik het zelf, ik was best wel een knappe jongeman om te zien
en al snel werd één van de leerling-verpleegkundigen verliefd op me.
Dat liet me niet onberoerd.
Ik vond haar niet onaardig
maar het stond niet in verhouding met wat ik voor dat andere meisje voelde.
Ik bracht niet het geduld op om die ene maand af te wachten
en ik had ook niet het fatsoen om haar te schrijven
dat onze vriendschap "fini" was.
Ik ging een verkering aan met een fijn christen-meisje
van wie ik niet écht hield.
Dat heeft ongeveer een jaar geduurd.
We vrijden er lustig op los maar zorgden er wel voor dat we niet te ver gingen.
Ik was echter zo ambivalent waar het mijn gevoelens voor haar betrof
maar kwam daar nooit openlijk voor uit.
Om een eind aan al die onzekerheid te maken, dacht ik
"we gaan ons verloven; dan kan ik niet meer terug."
Zo gedacht, zo gedaan. Zij hield héél oprecht van me.

Twee dagen na onze verloving heb ik onze vriendschap verbroken.
Los van alles wat ik haar had aangedaan,
voelde ik me de grootste schurk die zich op deze aarde bevond.
Wanneer ik aan die tijd terug denk, dan krijg ik helemaal kippenvel
en een sterk wee gevoel van: "wat een rotzak was je toch".
Avond na avond maakte ik lange wandelingen
en ik schreeuwde m'n hart uit naar God toe
van het diepe berouw dat ik voelde.
Er was geen enkel excuus die m'n leugens rechtvaardigden.
Het duurde geruime tijd dat de vrede van God weer de overhand
in m'n leven kreeg.
Ik voelde me als een getekende.
Nu, pas voor het eerst na zevenenveertig jaren,
durf ik deze dingen te benoemen,
nu ik zelf in de derde levensfase terecht ben gekomen
en de balans durf op te maken waar het mijn leven betreft.
Ik kan alleen maar tegen alle jonge mannen zeggen:
speel niet lichtvaardig met de gevoelens van een jonge vrouw die om je geeft.
Wees terughoudend in jouw uiting waar het de liefde betreft
voordat je getrouwd bent.

In het voorjaar van 1967 keerde ik terug tot "m'n eerste liefde"
en op de 31e augustus van dat jaar zijn we getrouwd
voor goede en kwade dagen.
God zegende ons huwelijk met vijf kinderen
die allemaal de Allerhoogste dienen
en bij wie het dienen van God een eerste prioriteit is geworden.
We zijn opa en oma van tien fantastische kleinkinderen.