70 Jaar terug in de tijd

70 Jaar terug in de tijd; wat doet dat met je?
Vandaag zette ik er me toe een foto-album te pakken met foto's
die ik dertig jaar geleden ingeplakt heb.
De oudste kiekjes zijn zo'n zeventig jaar oud.
M'n vader was een autodidact, een echte selfmade-man.
Hij was fotograaf en journalist, ondernemer en auteur;
kortom hij was van alle markten thuis.
Aan hem heb ik te danken dat ik nog veel oude foto's van vroeger bezit.
Soms denk ik van mezelf, wanneer ik fotootjes van bijna achtenzestig
jaar terug bewonder: "Wat een leuk kereltje was die Willem Anne!"

Doormijmerend denk ik: Ik ben nog steeds een rijk gezegend mens
met een lieve vrouw aan mijn zij, vijf gezonde kinderen en tien
kleinkinderen en de verhoudingen binnen de hele familie zijn relaxed
en open naar elkaar toe.
Binnen ons gezin is een grote mate van transparantie.
Soms moet ik mezelf in de hand houden dat ik niet teveel over mezelf vertel.

De laatste jaren heb ik me veel verdiept in diverse aspecten
binnen de ouderenzorg, waar ik zelf ook actief aan deel neem.
Dan leer je omgaan met begrippen als
- de jongere ouderen én
- de oudere ouderen, onder wie je het merendeel van 80-plussers schaart.
Anderzijds is een mens zo oud als tie zich zelf voelt.

Een maand geleden heb ik toch weer voor een jaar m'n contributie betaald,
in overweging nemende dat het toch steeds leuk blijft m'n pennevruchten
te delen met een relatief kleine groep die dat op prijs stelt.
Steeds probeer ik mezelf terug te fluiten wanneer ik de neiging bespeur
met de eer aan de haal aan te gaan.
Vooral de laatste vijf jaren ben ik me echt bewust geworden
hoe bevrijdend het kan werken om de diepste roerselen van je ziel
op een aanvaardbare manier met je mede-christenen te delen.
Daarin speelt funky-fish voor mij een belangrijke rol.

Je mag best weten dat ik dikwijls heel zorgvuldig afweeg wat ik wèl,
dan niet kan maken. En soms kost dat best heel wat zweetdruppels.
Nou, dat waren zo enkele ontboezemingen wat er van komt,
wanneer je zo'n oud fotoalbum uit de kast haalt.