Weemoed

Voordat de eerste stralen van de zon de wereld verzachten
en het zonlicht het donker verjaagt
zie ik daar door de slierten van de nevel
die over de uiterwaarden reizen
tot ze zonder resultaat bij de dam tot stilstaan worden gemaand
haar staan

Ze kijkt naar de hemel en ziet de sterren
verdwijnen in het licht.
Ze zingt met een ijle stem over liefde en trouw
en haar hoop op betere tijden
en over de diepe rouw.

Jij, jij staat achter de dam
te wachten op een teken van haar.
Ook jij kijkt naar de sterren
en luistert als ze in je oren willen fluisteren
naar woorden die je eigenlijk niet hoort.
Je strekt je uit maar je
valt

Je zwijgt en het lijkt alsof je haar gezang niet kan verstaan,
je zingt je eigen gedicht

En ik, ik kijk ook naar de sterren,
ze lijken te zijn verdwenen achter de blauwe pracht
van de bevroren lucht.
Het is koud en mijn vingers voelen stram.
Maar het kippenvel krijg ik pas
van hun gezang:

“Vandaag keek ik naar de hemel / zag ik de sterren
Ze vertelden me dat je weg bent om nooit meer terug te keren, mijn geliefde
Ik vroeg de engelen van God / om hem te halen
die weigert om door te leven zonder mijn liefde”

“Koningin van de wanhoop / Ik ben op zoek naar een manier
ik draag een zwaard, en de kracht van liefde en pijn
Met mijn tijdloze ziel / beloof ik te leven met gesloten ogen
om zo altijd in de buurt van jou te zijn...”

Als ik een uur later nog steeds verstramd daar sta
afvragend waarom ze niet bij elkaar kunnen zijn
besef ik dat ze zijn verdwenen, zij in de mist en hij op ’s Heeren wegen
en treft mij de zwaarte van hun lot.

Geïnspireerd door "Odjus Fitxadu"