Er is altijd wel een reden...

om nog niet naar bed te gaan. Zo lig ik dus nu half voor m'n bureau te hangen, m'n desktopje loeit. Want ik ben zó nieuwsgierig.

De hele dag is de computer niet aan geweest, en dit is zo'n dag dat ik had gewild dat ik wist hoe zo'n mobiel dingetje met internet werkt. Ik kan bellen en ik kan sms'en. Maar deze dinosauriër snapt niet zo goed dat het internet dat ze jarenlang heeft geassocieerd met dat loeiende geval onder haar bureau (en toch heet het desktop, misschien was desk-under een betere naam geweest) nou op zo'n minischermpje moet. En dat wreekt zich deze nacht.

Ergens onderweg iemands mobiel kapen of een aimabel uitziend persoon smeken om éven de laptop te mogen gebruiken had een optie geweest. Maar ik wil niet laten zien dat ik smacht. Dat ik gretig ben. Dat ik een sucker ben voor aandacht.

Nog niet zo lang geleden was ik op dit tijdstip abnormaal wakker. Dan pleurde ik de meest onwaarschijnlijke creatieve ideeën in mijn onwaarschijnlijke-creatieve-ideeën boek en had ik ineens brainwaves om deze en gene de langverwachte e-mail terug te schrijven. Ik vond oplossingen voor uitdagingen en zelfs problemen waar ik overdag geen licht in zag. De nacht voorzag in een koers waar ik overdag wanhopig naar liep te zoeken.

Totdat ik besloot dat de prijs hiervoor de dag erna wel erg groot was. Zoals de dame die alles wist over orthomoleculaire geneeskunde me vertelde: elke dag raken jouw bijnieren van slag. Oftewel: als ik te laat wakker werd waren ze eigenlijk alweer van mening dat het nacht was. Ritme verstoord.

Maar als er dan de hoop is op een berichtje van hem, vergeet ik alle gezonde logica. Niet al te slim negeer ik alle signalen van een oververmoeid lichaam. Mijn wallen branden, mijn handen voelen koud aan, mijn hoofd zakt naar een zijkant en ik laat af en toe een onbedaarlijke gaap. Ik had al lang in bed moeten liggen, in plaats daarvan staar ik vol ongeloof naar het scherm.

Tegen mijn hoop in een volle inbox, alleen voelt het zo leeg aan want er is geen bericht van hem. Ik weiger het te geloven en staar nog een paar minuten naar het scherm. Er verschijnt geen mail.

Ja, er is altijd wel een reden om nog niet naar bed te gaan. Als je bril niet roze is, dan veeg je ze van de tafel en ga je braaf naar bed. Maar als je wat voelt kriebelen, al is het nog niet in je buik, dan vervalt elke logica. Ik kan nog uren blijven staren, maar ik val zowat van mijn stoel. En wie weet, als ik morgen wakker word, wordt mijn wachten beloond...