Wachten op die dag...

Er was een dag dat ik nog niet bestond. Geen idee wat me te wachten stond. Ik was verdeeld in moleculen over de aarde. De moerbeibomen namen de voedingstoffen op en groeiden. Daar in het verre Azië.

Op de moerbeiboom...

Daar komt een wit rupsje aan lopen. Op een blad van de moerbeiboom. Hij maakt golvende bewegingen, op zoek naar een stukje groen. Zijn buikje eet hij vol. Bombyx Mori wordt hij ook genoemd, samen met al z'n broertjes (of zouden het toch zusjes zijn...). Op een takje nestelt hij zich en spint een cocon. En terwijl ik voel dat er iets wezenlijks verandert, voel ik dat hem omgeef.

Dit is een belangrijke tijd, ik voel het. Losse draadjes nu nog, maar het komt allemaal samen. De dramatische gebeurtenis die plaats vindt als het rupsje dat pop geworden is zijn volledige draad gesponnen heeft, hoort daarbij. Als ik tranen kon laten vloeien, dan deed ik dat. De pop laat het leven en ik ga door.

Draden komen samen...

Veel draden komen samen, worden aan elkaar geweven. Een lap die langer wordt en uiteindelijk op een rol wordt gezet. Ik verdwijn in het donker. Maanden later zie ik weer licht. Op de plank tussen allemaal kleuren. Mensen lopen langs me heen en strijken met hun handen, voelen. Ik wacht. Ik weet dat er wat speciaals gaat gebeuren, maar wat... Het duurt heel lang. Er gaat een siddering door de winkel: hij moet leeg. Het is te spannend, maar wat kan ik doen?

Dan komt een jonge dame de winkel binnen. Ze heeft een blad in haar hand en strijkt langs de stofjes en vergelijkt. Ze gaat weer weg en de volgende dag heeft ze iemand bij zich. "Deze!" De andere dame kijkt kritisch. Dan knikken ze beiden. Eindelijk lig ik daar op de tafel en word ik afgemeten en mag ik mee.

De creatie...

Het duurt nog steeds erg lang. Soms lig ik in een hoekje en soms lig ik op de grond. Soms lig ik op een tafel. En uiteindelijk worden de delen die nodig zijn bij elkaar getrommeld. Er staat een naaimachine op de tafel. Ik voel me niet helemaal lekker, wat een gedraai en wat een geprik! Het duurt maanden, eigenlijk veel te lang. Maar soms zie ik mezelf in de spiegel en dat bevalt me. Hoe ik om de jonge dame heen gedrapeerd hang, zo elegant. En dan lig ik weer tijden te wachten.

Totdat op een dag de dame die me vormt met een zucht uitroept "Aaaah... hij is af!" Als ik niet veel later mijn spiegelbeeld zie, zou ik een kreet willen slaken. Wat mooi! De jonge dame is ook erg blij, ze straalt. Ik weet dat het het waard is. Al zou ik maar één dag alle blikken naar deze jonge dame toehalen!

De dag...

Het is het wachten waard geweest. Ik voel de bewonderende blikken over me heen glijden. "Wat mooi... is dat echte zijde?" Trots ben ik. De dame ook. En dan zie ik daar een man. Soms bewondert hij openlijk en soms zie ik een steelse blik. Dit moet wel een héél speciale dag zijn. Als ik even later tranen op me voel vallen, krijg ik het ook even te zwaar.

Dit is de dag waarop ik heb gewacht... En daarom, aanstaande bruiden van Funky Fish, dank de lieve rupsjes op de moerbeiboom voor de zijde die jullie een bruid van allure laten zijn en neem geen genoegen met minder*!


Dit blog is gewijd aan de prinses die samen met mij dit jaar de heldenrace heeft gelopen. En oh, wat ben ik benieuwd naar haar jurk!





(*Tenzij je een veganistische bruid bent uiteraard...)