De onvermijdelijke boodschap

Het is weer die tijd van de maand. Ik voel me leeg van binnen en van buiten. Ja, van buiten. Vreemd? Welnee! Het komt omdat er niks in de kast ligt. Vandaar dus dat ik me leeg voel van buiten. Want stel: ik voelde me alleen maar leeg van binnen en mijn kast zat vol, dan had dat niet lang geduurd of ik voelde me niet leeg meer.

Je snapt het vast al: het is niet psychisch (alhoewel je gerust je twijfels mag hebben erover) maar het is vooral een gevalletje knorrende maag. Leeg, vanwege de kou (dan verbrand je meer) en vanwege de hormonen (blijkbaar razen niet alleen je hormonen door je lijf maar gaat voeding ook als een trein door het spijsverteringskanaal).

Dit is ongeveer de tendens van mijn boodschappenlijstje gedurende deze dagen: chocola, chocola en nog eens chocola. Zo heb je de variatie: Zaansche huisjes, bonbonbloc, kerstkransjes maar ook nog giraffen. Of hoe die dingen heten. Lange staafjes van krokant biscuit met een chocoladejasje met daarin geraffineerd fijne nootjes verwerkt. Als ik het goed heb onthouden, of mijn geheugen heeft er meer van gemaakt dan het is. Want tja, als de chocoladenood aan de vrouw is voelt ze de schreeuw om magnesium door al haar bloedvaten zieden.

Daar ga ik, met mijn knorrende maagje en mijn boodschappenlijstje op weg naar de supermarkt. De chocolaterie had ook gekund. We houden het deze keer maar op supermarkt. Kanskoopjes? Alleen als er chocolade in zit. Groente? Kan dat wel gecombineerd met chocoladesaus? Nee, doorlopen dus. Fruit, ja, dat zou heel goed kunnen, tenminste als je éérst maar de ingrediënten voor een chocoladefondue in je mandje hebt. Of je karretje. Of je mandkarretje (echt zo handig: toch een bescheiden mandje en toch hoef je hem niet te tillen! Als een loopse teckel hobbelt hij achter je aan).

Mijn mandkarretje maakt eerst nog een normaal geluid. Wieletjes over tegeltjes klinkt heel aangenaam als je op weg bent naar gangpad 5. Het is het geluid van verlangen. En ja, ik verlang heftig. Nog sneller ga ik op mijn hakjes, ik hou het niet langer uit. Hoe meer het in zicht komt, hoe meer ik wenste dat ik al voorbij de kassa was, mét de artikelen van mijn boodschappenlijstje.

Dan sta ik oog in oog met de vele wonderlijke tinten van bruin. Kennen Eskimo’s blijkbaar maar liefst 40 woorden voor wit, de Arabieren weten van een goed stuk chocolade vast de juiste kleurschakering te noemen: ze hebben zestig woorden voor diverse bruintinten. Ik denk dat de kleur van de Zwitserse reep die voor me in het rek me uitdaagt vast een zeer sublieme naam heeft in het Arabisch, en anders neem ik uiteraard gewoon genoegen met de naam “Swiss noir”.

De complete waanzin neemt het van me over. Het gegeven dat het beter is om níet met een lege maag te gaan winkelen maakt zich weer eens waar. Mijn mandkarretje maakt inmiddels piepende bewegingen als ik me voort ijl tussen de bak met Verkade aanbiedingen (3 voor 2! Dat wordt inslaan!) en het rek. Wat zal ik kiezen? Hoezo kiezen? Dat wordt allebei. De chocolade flikken liggen gebroederlijk naast de Mon Cherie.

En dat heb ik geweten. Als ik een half uur later uitgeteld op de bank lig voel ik me vol. Er is geen kubieke micrometer ruimte meer over en de rekbaarheid is inmiddels ook op zijn maximum. Daarmee bedoel ik mijn maag. Straks, als ik weer puf heb, dan maak ik chocoladefondue als toetje. Oeps! Het fruit vergeten. Ach, een chocoladefondue kan ook prima met giraffen.

.... tijd voor de reality check.

Ja, het is die tijd van de maand. Ik voel een tomeloos verlangen en een ontzettende drang om al die soorten chocolade te verkennen. Deze keer laat ik mijn supermarkt met rust. Maar uit de koelkast haal ik chocoladedromen.