Aan mijn Favoriet

Geschokt ben ik. Geschokt en gekwetst in mijn gevoelens. Ik gun het haar volledig, zoals je dat doet met mensen waar je om geeft. Helaas neemt vergeven de pijn niet weg… Het had weken geduurd, maar ik dacht dat ik je beter had leren kennen. Ik ken je lach, de kleur van je haar en je hobbies. Toch zijn er altijd nog dingen die ik niet weet. Hoe je stem klinkt bijvoorbeeld, of hoe je er van achteren uitziet.

We ontmoetten elkaar voor het eerst in de menigte mensen die die avond online waren. De foto die je had geplaatst, trok me meteen aan en de tekst die je op je profiel had geplaatst, bevestigde mijn positieve indruk. Omdat ik zag hoe populair je was, durfde ik je niet meteen aan te spreken. Nog diezelfde avond keerde ik weer terug. Weer durfde ik niets te zeggen, al hoopte ik stiekem dat je me zou zien en wat tegen mij zou zeggen. Ik danste stiekem met je en hoopte dat je het leuk vond.

Dagen gingen voorbij en nog steeds durfden we niets te zeggen. Weliswaar weet ik niet hoe jij over onze relatie hebt gedacht, maar mijn gevoelens moeten sterk genoeg geweest zijn voor ons allebei. Die gevoelens zorgden ervoor dat ik toch die volgende stap durfde te zetten: ik maakte je mijn Favoriet. Zo konden we bij elkaar zijn, zonder dat ik woorden hoefde te zoeken om onze band verder te bevestigen.

Wekenlang liep onze relatie uitstekend. Ik zag het als je een nieuwe fuss of foto plaatste en had medelijden met al die anderen die daarnaar keken of in je gastenboek krabbelden. Hoe konden ze weten wat wij samen hadden?
Tot die ene dag. ’s Avonds controleerde ik als zo vaak mijn mail en keek naar de nieuwste blogs, toen ik ineens de melding zag dat je je visakte had gewijzigd. Vol hoop je nog beter te leren kennen, surfte ik snel naar je profiel. Het was niet je woonplaats of beroep dat veranderd was, maar je status. Verliefd….

Het eerste dat ik voelde was woede. Was ik er niet altijd voor je geweest? Dat we elkaar nooit gezien of gesproken hebben kan geen excuus zijn voor zo’n bedrog. Een pijnlijk opkomend besef verdreef mijn kwaadheid. Sinds wij elkaar hadden leren kennen, had ik mijn oude favorieten aangehouden. Erger nog, ik had nieuwe mensen toegevoegd zonder het je te vertellen. Een relatie met zoveel bedrog houdt het niet lang vol.

Nu zit ik triest en alleen achter mijn pc. De anderen hebben de leegte niet kunnen vullen die jij achterliet. Is het te laat om iedereen te verwijderen behalve jou? Te laat om opnieuw te beginnen? In gedachten weet ik het antwoord al. Welkom terug mijn liefste…