Hij is zo mysterieus

Hij valt me op, maar hij valt niet op me. Hij heeft een uitgesproken neus en twee glimmende bruine oogjes. Hij kijkt me aan vanaf het scherm alsof hij elk moment een streek kan verzinnen. Iets wat iedereen zou kunnen zien aankomen maar toch totaal onverwacht komt, waarbij je dan denkt: oh men... ik ben er alweer ingetuind! Zo'n man is hij volgens mij. Sneaky.

Soms is hij wat op de achtergrond en soms zie je hem nadrukkelijk in beeld. Nieuwsgierig als ik ben volg ik zijn sporen. Misschien heeft hij weer zo een vermakelijke tekst geschreven. Of heeft hij éindelijk eens een foto toegevoegd, zodat je (letterlijk) eens zijn andere kant ziet. Of misschien heeft hij eindelijk de vrouw van zijn leven gevonden. Ik weet niet wat het is, maar dat zijn dingen die ik graag van hem wil weten. Want hij intrigeert mij.

Maar hoeveel ik ook van hem lees en hoe spitsvondig zijn teksten ook zijn, ik kan mijn vinger er niet op leggen. Hij laat zijn hart namelijk niet zien. Het diepste wat in hem leeft, de kern van zijn wezen: onbereikbaar voor mij, ver achter de horizon van mijn kennis. Mijn pogingen om daar wat meer inzicht in te krijgen worden vakkundig gepareerd met stijlvolle zinnen afgewisseld met banale clichés. Hij weet zijn weg met woorden, maar wat weet hij van het wezen waar hij zo door geobsedeerd is, de vrouw? Constant slaat hij de plank mis. Plank na plank, en toch blijft hij onverstoorbaar door slaan.

Hij slaat dus vaak door. Op die dagen zou ik er goed aan doen om simpelweg een lange melodramatische film te kijken zodat ik wel aan hem denk maar niet enig woord van hem zou waarnemen. Want op zulke dagen werkt zijn aanwezigheid op mij als een rode lap voor een stier. Beuken moet ik. Beuken tot hij begrijpt dat hij het verkeerd heeft, dat hij niet snapt waar het over gaat. Oh, tellen tot tien, maar liever nog tot tienduizend is een grote deugd, en waarom beheers ik die zo slecht.

Maar soms dan raak ik ontroerd. Want dan is daar ineens dat gedicht. Een klein poëtisch luikje naar zijn ziel. Dan zie ik daar een schilderij, met ruige penseelstreken kleurrijk op het doek gezet, een portret. Een portret van een man. Zijn andere kant die niet in foto's te bevatten is. Zo hem maar toch zo niet. En het is genoeg voor weer een periode van nieuwsgierigheid.

Wie is toch die man....