Drentse nachten duren lang

Vroeger, toen ik nog in Friesland woonde, ging ik alleen maar naar Drenthe als de hoofdmeester van ons schooltje niet wist waar het jaarlijkse schoolreisje heen moest. Alles voorbij de grens was ver. Dus kwamen we vaak niet verder dan Appelscha. Als we de grens over gingen waanden we ons vrij, soms gingen we zelfs zo ver als De Efteling. Maar dat was ook een uitdaging voor de ouders. Wat duurde zo'n dag lang voor die arme volwassenen.

Dus werd het vervolgens Drenthe. Daar heb je namelijk de mooiste dierentuin van Nederland: Dierenpark Emmen. En in die dierentuin heb je een grote kas waarin het briljantste van Gods schepping rondfladdert: vlinders. Vlinders zijn namelijk gegeven zodat verliefde mensen zich nog happy'er voelen. De gezegenden krijgen een wazige blik en de dames beginnen van die giechelachtige geluidjes te maken. En vaak kunnen verliefde mensen geen hap meer door de keel krijgen. Dat komt door die vlinders. Die zitten dan in hun buik.

Ik zie vlinders dan eigenlijk liever in de kas in dierenpark Emmen. Waarschijnlijk een reden waarom ik niet verliefd ben. Voor de broodnodige serotonine-shotjes grijp ik liever naar trance. Het onvermijdelijke ritme doet zijn werk stukken beter dan vlinders die gevangen zitten in je buik namelijk. Betrouwbaarder en ook uit te schakelen op het moment dat je denkt: what the heck, ik voel me te gelukkig. Geef me maar weer m'n maandelijkse dipje.

Maar goed, dat soort zaken wist ik toen nog niet. Later ook niet. Toen had mijn vader een briljante tandarts gevonden. Die woonde in Schoonebeek. Nergens een beek te bekennen, maar z'n assistentes waren wel goed in schoonspoelen van de kunstwerken die deze tandarts bouwde in je mond. Het was dat ik nog geen idee had van de werking van vlinders maar anders zou ik die spontaan krijgen van deze schone dames en dan had mijn leven er heel anders uitgezien. Het enige moment dat ik ooit weer beleefde was het moment vlak voor een operatie toen de anesthesist me aan keek met haar blik van "het komt wel goed schatje!". Ze had de meest waanzinnig blauwe ogen. Met haar zou ik zo weer een operatie aan kunnen.

Daar moest ik aan denken toen ik een paniekaanval kreeg, die nacht in juli in het bos midden in Drenthe. Er was geen vlinder te bekennen. Wel miniatuur ongedierte: kruipend gingen ze over takken en door struiken op zoek naar nieuw bloed. Luid klonk mijn gil toen ik er eentje ontdekte op mijn dij. Vakkundig werd het beestje de nek omgedraaid en zijn (of is het haar) hoop daarna letterlijk de kop ingedrukt. Die nacht lag ik in mijn tentje, ik deed een halfslachtige poging om te slapen, maar de visioenen van honderden krioelende en kruipende teken deden me elk vierkante millimeter van mijn opblaasmatrasje op een andere manier ontdekken.

Er was maar één vooruitzicht dat me uiteindelijk kalmeerde. De vlinders van Dierenpark Emmen. Langzaam vervaagden de visioenen van teken en werden ze vervangen door dromen over kleurige vlinders. En dankzij de vlinders van Drenthe overleef ik zelfs de langste nachten in het enge tekenbos.... Wie wil er met mij vlinders ervaren in Dierenpark Emmen deze zomer?