Kaartjes door de open deur

Het leek me begin dit jaar echt een briljant idee. Bij het invullen van het schema van de kringbijeenkomsten had iemand het idee om het te hebben over 'Woord en Daad'. Daar had ik ooit wel eens wat mee gedaan in een andere kring, dus de video die we een eerdere meeting met hetzelfde onderwerp hadden bekeken kon wel even uitgediept worden in een bijbelstudie. Jacobus had daar namelijk een paar interessante en confronterende dingen over geschreven.

Ik weet niet echt wat me bezielde, dus opeens zie ik ook mezelf schrijven "kaartjes maken". Dat leek me wel typisch een gevalletje van iets doen waar je niet de deur voor uit hoeft. Gemak dient de mens en zo. Het gebeuren zou plaats vinden op de wonderbare avond van 15 maart, tijd genoeg om het voor te bereiden. Vooral na de bijbelstudie over de man die zichzelf in de spiegel bekijkt moest dat toch wel een makkie zijn.

Toen ik later bezig was met het voorbereiden van de bijbelstudie leek het me ineens een onbelangrijke futiliteit. Wat nou kaartjes maken als Jacobus schrijft dat je moet omkijken naar de weduwen en de wezen. En dat je niet moet zeggen "goh, je zal best wel trek hebben, hier heb je een plaatje uit de Allerhande. Ziet er lekker uit, hè? Nou, ik bid voor je. Trek maar een oud zeil over je heen, houd je vast ook wel warm." De twijfel slaat hard toe. Vooral als ik niet veel later tot de ontdekking kom dat ik kaartjes maken vooral héél truttig vind. Blugh, hoe kom ik op van die onhippe ideeën!!! Ondertussen komt de datum dichterbij. Het is zelfs zo dat ik zondag huilend in de dienst zit als de meneer van Compassion nog eens pijnlijk duidelijk beelden toont van ondervoeding. Die kinderen willen geen kaartje, die willen een bordje pap en een huis dat niet lekt.

Zo zat ik dan op de maandagavond vertwijfeld op m'n hoofdhuid te krabben. De kringavond was inmiddels verplaatst naar woensdagavond, maar nog steeds stond het in het schema: "kaartjes maken". Ik had het schaamrood op m'n kaken! Belachelijk idee, riep mijn kritische ik bij elke gedachte. Het werkte verlammend, maar ik besloot dat er geen weg terug was, ook geen vluchtweg trouwens. Gaan met die banaan! Waar ik ook tegen op zag was om de adressen te vinden. Waar stuur je in de naam van onze Vader eigenlijk kaartjes heen? Dan maar het Hemzelf vragen: "God, waar moeten die kaartjes heen?". Nu ken je wel het gezegde: als God een deur sluit, opent hij een raam. In mijn geval was het meer dat de windows op mijn computer werden gesloten en ik via één window uit kwam bij Open Doors. Het principe van Open Doors is zo simpel dat ik me afvroeg waarom ik me zo bezorgd had gemaakt.

Dus gooide ik dinsdag gauw allemaal stiften, kleurpotloden, blanco kaartjes, lijm, schaar en een pak vol magazines in mijn tas. Samen met enkele afdrukken van de site van Open Doors: wat richtlijnen en de gegevens van Christelijke mannen die onterecht 36 jaar gevangenisstraf hebben gekregen. Woensdagavond brak eindelijk de avond aan waar ik zo'n tijd tegenop heb gezien. Ik was eigenlijk té moe om me er nog druk over te maken, dus gooide ik na de gezamenlijke maaltijd al m'n spullen op tafel en vertelde dat we kaartjes gingen maken. Stond namelijk zo in het schema. Enkele kringgenoten waren verbaasd, een paar ontzettend enthousiast en sommige sceptisch. Ook ik pleurde een paar plaatjes op een kaartje terwijl we praatten over wat voor vreemds daar is gebeurd in Mexico: dat je gewoon maar opgepakt wordt en dan veroordeeld wordt. Terwijl je geen idee hebt van wat zich heeft afgespeeld. 36 jaar..... Mijn Spaans is ook niet al te best voor zulke situaties, men, wat was ik blij dat er wat voorbeeldteksten op de site stonden!

Aan het einde van de avond hebben we onze 'oogst' bekeken en kwamen we tot de conclusie dat er een meerwaarde zit in het actief bezig zijn boven het snel een winkel in duiken om wat kaartjes te scoren. Misschien wel wat minder chique, maar het bezig zijn met elkaar heeft ons ertoe aan gezet om de situatie te overdenken en te bidden vanuit het hart.

En nu? Ik ben blij dat ik heb doorgezet en me niet door twijfel deze paar uurtjes actief denken aan de minder bedeelden heb laten ontnemen. Morgen ga ik deze kaartjes op de bus doen, en hoop dat ze allemaal goed aankomen en een bemoediging mogen zijn voor deze mensen. En stiekem hoop ik dat er onder de lezers een paar mensen zijn die zich ook aangesproken voelen om die mensen ook een hart onder de riem te steken!

P.s.: haha gelukkig waren de kaartjes niet truttig dankzij de inzet van onze mannelijke kringgenoten.