Date met een kast

Gisteren lag ik huilend in de grote chaos die ik had gecreëerd. Ik had namelijk in de ochtend het idee gekregen dat ik éindelijk eens alles zou opruimen op deze mooie dag. Maar omdat ik klein woon en het opruim-gen bij mij zich nooit goed heeft ontwikkeld, blijft het dan bij heen en weer verplaatsen van de meubels, de ontelbare Allerhandes en nog een lading ondefinieerbare items.

En zo vond mijn broer me. Okay, niet helemaal zo, want toen hij aanbelde, depte ik de tranen met een panty (vraag me niet waarom, maar die lag daar ergens op de vloer tussen de notitieblokjes en boeken over paardenrassen), sprak mezelf vermanend toe en vervolgens hem via de intercom met "wat mot je!" "Euh" "Euh wat!" "Ik ben het, je broer." "Oh. Leuk hoor." "Tjonge, doe 's even enthousiast!" hoorde ik.

'Bagger!' dacht ik, 'mijn koffie is op!'. "Ik heb geen koffie." "Geeft niet, doe even open!" Oh ja, opendoen is ook wel handig, vooral als iemand staat te verkleumen in de kou.

"Heb je gehuild?" "Nee man!" "Maar, je hebt rode ogen." "Oh, dat is vast één of andere infectie. Ik zou maar als je je handen wast ze niet drogen aan één van mijn handdoeken." Ik zag door een waasje dat hij me niet geloofde, maar hij hield z'n mond daarover. Overigens niet over de rotzooi. "Wat een bende!" zei hij. "Best wel he?" "Heb je koffie?" "Nee, dat zei ik al: ik heb geen koffie!"

Nou is m'n broer best slim. 1 en 1 is bij hem altijd een goede oplossing. "Weet je wat jij nodig hebt?" "Nee?" zei ik. "Trek je jas maar aan, we gaan koffie halen." "Waar?" "Bij zo'n groot Zweeds meubelwarenhuis." "Oh handig, ik heb wel zo'n pas: gratis koffie."

En daar gingen we. Tijd voor een bak koffie. Dat had ik wel nodig na zo'n dag ploeteren met het verplaatsen van tafels, fotolijsten en kistjes met kaarsjes erin. Geen idee wat ik ermee moet, maar ik heb geleerd dat je gekregen paarden niet in de bek mag kijken en ook dat je nooit mag weggooien wat je hebt gekregen voor je verjaardag. En ik krijg altijd kaarsjes voor mijn verjaardag. Als er ooit een grote stroomstoring kom kan ik zeker tien weken vooruit. Tenminste, als ik m'n gasaanstekers of lucifers kan vinden.

Twee uur later waren we helemaal hyper van de koffie én zat er op onverklaarbare wijze een plat pakket in de achterbak van mijn broers auto. "Dat zou best wel eens handig kunnen zijn in die bende van je." Ik + pakket werden afgedropt en zaten even later gezusterlijk bovenop een of ander kleed in mijn voorkamer. "Dusssssss.... jij bent een kast," probeerde ik nog. Het pakket zei niks terug. Een beetje onhandig trok ik aan het plakband en daar verschenen de plankjes al.

Niet veel later was ik alweer in tranen. Ik snap namelijk handleidingen niet. Er staat geen tekst bij en de plaatjes kun je op meerdere manier interpreteren. Vind ik. "Bekijk het maar!" gilde ik en verfrommelde het papiertje. "Bah, die Zweden ook... platter kunnen ze het niet maken." en hopla, daar ging het propje door de lucht.

Conclusie: m'n huis is nog steeds een grote rotzooi en bij die Zweedse woonmarkten ga ik echt m'n koffie niet meer halen. Ook al heb ik zo'n pas. Voor je het weet heb je weer een zooi planken erbij in huis waarvan je geen idee hebt wat je ermee moet. Nee hoor, ik ben écht niet gefrustreerd. Morgen timmer ik hem wel in elkaar.