Waarom ik afscheid van haar nam

Onlangs ben ik met een jonge moeder aan het daten geweest. Een drietal keer in totaal, in principe genoeg om te bepalen of het wat ging worden of niet. In dit geval niet. Waar het misging? Het waren een aantal aspecten, waarvan ik er ten tijde van de eerste twee toch veel vergaf en zag als corrigeerbaar. De derde ging er iets fundamenteels mis. Iets wat mij inzicht gaf in hoe zij keek naar een man.

Het ging hier om een moeder van drie. Kinderen zijn een bijzonder grote verantwoordelijkheid en een zegen. Ik realiseerde me dat dit bijzonder veel van mij ging vragen. Een lijst aan verbeterpunten drong zich direct aan mezelf op, menig gebed om Gods kracht ging de ether in.

Daarnaast realiseerde ik dat het niet mijn eigen kinderen waren, dus dit brengt een incubatietijd met zich mee, waarin deze kinderen in principe zouden moeten gaan realiseren welke plaats ik ten opzichte van hun moeder en henzelf zou gaan innemen. Niet in de laatste plaats, omdat zij moslima is.

De eerste keren was ze mij 'te zelfstandig'. In die zin dat ik verwacht dat een vrouw laat merken dat ze met een man ergens naartoe gaat. Dit houd in dat ik absoluut van een vrouw verwacht dat ze voor zich laat zorgen. Niet perse in de zin dat ik moet betalen, maar liever wel. Niet in de zin dat ik alles gedurende de avond stuur, maar wel de deur openhoud. Zelfs als er anderen zijn die dat kunnen doen. Niet in de zin dat zij begeleid naar het toilet moet, maar wel dat ze daarna bij mij terugkomt. En niet naar een chaperonne of chaperon (die bij een date met een moslima altijd aanwezig moet zijn) verdwijnt, hoe graag ze ook even dingen wil bespreken. Mogelijk betreffende de date.

De tweede keer gingen we naar de film. Geen omarming of enige kleine andere intimiteit, het was uiteindelijk redelijk klinisch. Ook zij voelde zich daar niet heel gemakkelijk bij, merkte ik, maar waar zij dacht dat dit aanlag, weet ik niet. Na afloop (hoewel een prima gesprek gehad) realiseerde ik mij dat ik onbewust afstand van haar had genomen, door haar eerdere houding. Juist op de eerste date, was ik niet instaat om een kleine vorm van intimiteit te doen overkomen, dus dit had zijn effect op de tweede. Overdenkende of dit aan mij lag, bedacht ik mij dat ik prima in staat ben om dit in goede banen te leiden.

Op de derde date spraken we af naar de bazaar in Beverwijk te gaan. Min of meer, ik gaf aan hier wel eens naar toe te gaan. En ik gaf aan het leuk te vinden als haar zoontje meeging. 5 Jaar, maar een buitengewoon pienter ventje, hoewel verlegen. Deze twee eigenschappen gaan vaak hand in hand. Vaak tot de pubertijd.

Op de derde date was zij wederom erg organisatorisch en sturend. Logisch enerzijds, ze had haar kind bij zich. Anderzijds moest ik steeds weer in de drukte mijzelf naast haar zien te wurmen. En als dat gelukt was, opletten of hij of zij niet direct ergens anders naartoe schoten, zodat dit proces zich weer herhaalde. Nu heb ik een hekel aan drukte, zeker op een date en dit is toch absoluut één van de belangrijkste redenen waarom.

Op dat moment, voelde ik mij alles behalve de man in het gezelschap. Eerder een vriend van het mannelijk geslacht, meer nog een aanhangsel dat meeliep. Eigenlijk realiseerde ik mij toen al, dat het niet wat ging worden. Niet alleen liet ze hiermee zien geen echt respect voor mij te koesteren, sterker nog, ze gaf ditzelfde signaal af naar haar jonge zoon. Ik denk dat elke mannelijke lezer zal herkennen op zo'n moment eerder voor een verzorger te worden aangezien, dan degene die de mannelijke autoriteit zal gaan uitoefenen. En dat is nou niet bepaald waarvoor jongetjes in de wieg gelegd worden, denk ik.

Toen gebeurde het volgende. Ik had gesuggereerd op de bazaar een plaatselijk eettentje te pakken toen we de organisatorische details telefonisch bespraken. Ik lust wel een broodje shoarma. Zij gaf echter aan, dit liever niet te willen, omdat deze tentjes er niet om bekend stonden erg hygiënisch te zijn. Nu hoeft niemand deze redelijk begaafde chef uit te leggen hoe je een nette tent herkend, maar haar gevoel in deze was mij belangrijker, dus ik stelde voor om terug in haar woonplaats een restaurantje te pakken. Iets duurder, maar ook meer privé.

Toen we echter daar waren, kreeg het jonge heerschap rond een uur of 4 honger. Hij gaf aan wel één van die restaurantjes te willen bezoeken. Zij vroeg wat ik daarvan vond. Ik gaf aan dan liever de reis terug te willen organiseren, zodat we daar even konden gaan eten rond een respectabele tijdstip. 'Ja, maar hij heeft nu honger.' ,was haar antwoordt. Nogmaals reflecteerde ik op het besprokene en stelde dat hij het best een uurtje zou kunnen volhouden. Waarna ze nogmaals aan haar zoon vroeg, of hij misschien over een uurtje ergens anders wilde eten. Meneer wees echter kordaat op een op het oog nette tent en zij vroeg wat ik daarvan vond. En toen was het klaar.

Ik stemde voor de goede orde toe, betaalde een te duur (want slecht) en niet geweldig etentje (waarvan ik mij veel meer had voorgesteld) om uiteindelijk te merken dat er maar één gerecht op de kaart was wat zij aandurfde. Letterlijk! Lams en schapenvlees lustte ze niet, want dat vond ze stinken. Waardoor ze gedwongen was voor het enige echte alternatief te gaan. Kipsaté.

Nu vind ik goed en lekker eten belangrijk. En ik voelde mij bijzonder ongelukkig en stuntelig toen zij met lange tanden één spies kipfilet en enkele frietjes van haar gerecht verorberde. Zonder satésaus, die inderdaad duidelijk niet vers was en te vaak opnieuw was opgewarmd en waarbij door de donkere stukjes te zien was dat de oude saus was vermengt met de nieuwe.

De jongeheer had een hamburgermenu waar hij erg tevreden mee was. 'Vét!' noemde hij het letterlijk en dat was het ook. Veel te veel voor een jong manneke met honger om half vijf. Zij vond echter dat hij goed gekozen had, nadat ze mij vroeg of het restaurant er netjes uitzag. Ik had toch echt aangegeven dat het er 'redelijk netjes verzorgd' uitzag. Wat in mijn optiek toch duidelijk laat doorschemeren de jonge heer niet voor zijn kleine eigenwijze nootjes te willen trappen, maar het toch niet preferabel te vinden. Tijdens het eten vertelde ze over hem en zijn sterke wil, wat hij van haar had. Voor mij op dat moment het verkeerde onderwerp, hoewel ik een gezonde eigen wil becomplimenteerde. Ik had al afstand genomen, echter, er was geen reden om niet heer-lijk te blijven.

Een aantal dagen later was middels sms-verkeer duidelijk geworden dat het niet ging lukken. De avond ervoor, toen ze mij belde wat ik bedoelde met een bepaalde sms en ik aangaf moe te zijn en hier liever morgen over te willen praten (haar terugbelmoment was rond 12 uur wegens bezoek), sloeg bij haar blijkbaar de deur dicht. Misinterpretatie enerzijds, anderzijds wederom geen begrip voor een aangegeven grens.

En het was zo'n leuke lieve meid. Stukje ouder (5 jaar), maar toch.

Wat het voor mij maar weer eens heel duidelijk maakte!
Respecteer een man en dan wel zoals God aangeeft dat een man gerespecteerd dient te worden.
Of verlies 'm.
Ik was qua instinct, allang weer gevlogen.