Zachter schatje...

Heel dicht tegen me aan ligt ze daar. Niet om iets te zeggen. Enkel om me vast te houden. Het is haar weer te veel geworden. Ze kan even niet meer. Even heeft ze mij nodig. Even heeft ze het nodig om door mij nodig te zijn. En ze houdt me vast. Heel erg vast. 'Hou me vast.', zegt ze. Ik wil het zeggen. 'Ik heb je, ik voel je!' Maar het zijn alleen mijn handen. Mijn hart huilt met haar.

Magisch is het. Ik kan niet beschrijven wat een vrouw kan zijn. Wil het ook niet. Tenminste, ik ben geen Picasso aan de ene kant. En aan de andere kant geen... geen wat?

Ik heb haar in mijn armen, met haar hartje op mijn ziel. Haar tranen op mijn borst, zo zacht voor haar alleen. Zelfs de haren. Ze kruipt ertegen op. Ze zucht, ze snikt. Ik streel haar gezicht. Ik moet wel, ik ben haar priester. Haar liefhebber, haar beschermheer. Zij is zo mooi, wat is ze toch ontzettend lieflijk gemaakt. In haar bewegingen tegen mij aan, roept ze mij aan.

Maar het is haar even te veel. Dus ik houd haar wel vast. Geeft niets. Tot de morgen. Ik heb je wel. Voor nu moet jij je even geen zorgen maken. Morgen maak ik je een ommeletje, een specialiteit van mij. En koffie, of thee als je dat liever hebt. Ze zucht. Ze wil iets zeggen. Dus ik ben stom genoeg om het te vragen. 'Wat is er toch lief?'

'Het is gewoon alles!', schreeuwt ze uit. 'Ik weet niet meer wat ik moet doen!'

Zwijgend duw ik haar dichter tegen mij aan. Haar hart dichter tegen het mijne. Ik ben haar priester.
Ik houd haar vast.
Ik bid.
Zij hoort mij mompelen.
En traant.

En snikt zo erg. Zo erg. Het houd niet meer op. De wal is gebroken. Ze huilt alle onrecht uit haar lijfje. Ongelooflijke kracht die in haar schuilt. Zo en alleen zo, rekent zij met de wereld af. Als dat geen genade is...

En dan zijn er alleen nog de naweeën. Met haar nageltjes in mijn borst. Een snik, en nog één, en verder.
Ik sus haar.
'Zachtjes schatje, ik ben hier.'
Meer nageltjes...
'Stil maar...'
Meer vingertopjes.
'Ik heb je vast, zachter schatje, ga nou maar.'

Morgen is er weer een dag.