Gods antwoord aan vrije vogel

Vrije vogel had God gevraagd wat ze moest doen met haar gevoelens en verlangens naar een partner. Niet dat ze ondankbaar was voor haar vrijheid, maar dat verlangen naar een partner bleef maar knagen. Het hinderde haar .

Een wind stak op en vrije vogel greep haar kans, spreidde haar vleugels en weg was ze. Het gevoel van de wind onder haar vleugels zou ze nooit genoeg van krijgen. Een opwaartse thermiek trok haar naar boven. Hoger en hoger. Ze zag op grote hoogte Afrika traag voorbijtrekken. Een terrarood continent omgeven door diepblauwe oceanen. Een overweldigende aanblik die haar deed beseffen hoe nietig elk schepsel is.

“Dit is onwerkelijk”, dacht vrije vogel. Ze merkte een verandering om zich heen. Het gevoel van zwaartekracht verdween. Ze voelde zich zo licht als een veertje. Het licht veranderde. Dit licht was van een andere orde als de zon. Stralend, verwarmend zooo helder. Het leek alsof ze een andere dimensie binnenging..!

Voor haar doemde een enorm wijds landschap op.
Hoge bergen en een zee, zoals ze die nog nooit eerder had gezien. Vrije vogel streek neer op een grote aangespoelde boomstronk aan de oever van de zee. Vol ontzag over wat ze zag.
Een glazen zee, vol intense schitteringen lag voor haar. Het prachtige licht in vele kleurenprisma’s weerspiegeld. Daartussen zag ze echter vuur dat tussen de schitteringen opvlamde. Aan de overkant van de zee doemden hoge bergen op. Bovenop de hoogste berg zag ze een enorme gouden stad in stralend licht.
Lang zat vrije vogel zo. Het beeld indrinkend.
Het water deinde rustig. Geen aardse stadsgeluiden. Een zuivere lucht heerlijker als de lucht in de lente. Bij elke golf die zachtjes aanspoelde, waren verre echo’s hoorbaar van roepende walvissen en dolfijnen. Die klanken vermengden zich met flarden van gezangen die de wind zo nu en dan meedroeg. Alsof aan de overzijde van de zee enorme juichende menigten zongen. Zo ontroerend mooi !

Hoelang vrije vogel zo had gezeten wist ze niet, elk besef van tijd was weg. Ze merkte een verandering in de wind. Toen werd het stil. sereen stil...

Haar hart sloeg een slag over . Voordat ze zich omdraaide wist ze het al.
Hij was hier, bij haar ! Naast haar zat de Eeuwige.
Ze durfde niet veel te zeggen. Emoties overmanden haar. Tranen welden op, van verdriet om alle moeiten, om haar schaamten. Maar ook tranen van vreugde om eindelijk haar God te zien. .. Voorzichtig draaide ze zich om en fluisterde “ U weet hoeveel ik van u houd” Ze boog haar hoofd. Tranen vielen omlaag.
Een hand raakte haar zachtjes aan. Een diepe vrede vervulde haar. Ze keek naar de hand: op de rug waren misvormende littekens zichtbaar. Hij was het ! haar jeugdliefde, bij wie ze zich altijd thuis voelde komen. Al die momenten dat ze zich alleen voelde in haar pijn, was Hij daar geweest! Er ontsnapte haar een diepe zucht.
Ze zeiden niet veel.
Haar vragen: om een man, een soulmate .. Ze wist dat hij het begreep, en tegelijk liet Hij haar zien: er is meer !

Ze keek naar de vuurvlammen tussen de schitteringen van licht.
Ze dacht aan de benauwdheid en verlossing van Israel dwars door de Rode Zee, de weg naar het beloofde land. Ze dacht aan de discipel die in geloof Jezus hand pakte en samen met Hem over de zee wandelde. Zou zij dat durven, als ze voor die keuze stond?
Ze keek naar de gouden stad in de verte. Wat een schril contrast met een wereld in brand. Oorlogen, verdrukking, onrecht, opstand, liefdeloosheid. Een wereld schreeuwend om hoop en verlossing. Als God haar haar eeuwige toekomstperspectief liet zien … Waarom moest ze dan daaraan denken.?

“ Het is nog niet voorbij he? U wilt dat k terugga?

“ Ja” zei Hij rustig. “Maar weet dit:“ en Hij keek haar met vlammende ogen aan:

”Ik zal met je zijn... - tot het einde "