Ik geloof het niet meer zo

Er was eens een vrije vogel die zwierf over de halve wereld.
Waarheen ze ook maar ging. Ze zweefde mee op de wind zoals ze had geleerd. Alhoewel ze de kracht in haar vleugels ervoer, dankte ze de God van de hemelen:
Hij zorgde tenslotte voor haar. Voor genoeg voedsel, voor de warmte van de zon, Hij gaf haar kracht. Zo wist ze.
Ze zong haar lied en genoot ervan om uiting te geven aan haar levensvreugde. Soms ontdekte ze toeschouwers, andere dagen kwetterde ze genoegelijk zachtjes in zichzelf.

Er was iets bijzonders aan haar: ze was zo gemaakt dat ze goed tegen alleen zijn kon. Hoe gezellig ze het vond met andere vogels te flierefluiten, in haar vrijheid ervoer ze ook kracht. Nooit echt eenzaam want God in de hemel zorgde ten slotte voor haar. Daarom was ze niet bang voor avontuur. Ging zij naar het zuiden - niet met de vogeltrek- maar alleen. Gedragen door de wind, naar verre oorden.

Het was haar meestal genoeg: God en haar vrijheid: Andere vogels vormden paartjes en bouwden nesten. Ze vond het mooi. Maar haar partner was nooit langsgevlogen. Ookal had ze er soms naar gezocht.

Jaren gingen voorbij en het alleen zijn was haar vertrouwd.
Maar tegenwoordig dacht vrije vogel vaak na over haar toekomst.
Regelmatig vroeg ze zich af of ze toch niet iets gemist had met al die vrijheid.
De liefde misschien?
Opeens dacht vrije vogel " ik geloof het niet meer zo.. Ik heb genoten van mijn heerlijke vrijheid, maar m'n eigen 'freebird' : zit dat er nog in? Zou het na zoveel jaren vrijheid nog wel kunnen wennen? Zou ik nog wel weten wat te moeten doen als freebee opeens verschijnt "?...

"Kom! Piekeren heeft geen zin!" vermaande ze zichzelf. "Daarvan ga je je maar eenzaam voelen. Maar met deze gevoelens en verlangens heeft de hemelse God mij toch ook geschapen?" Ze keek omhoog en zei:"God wat doe ik hiermee?"


.