We doen het ook helemaal zelf...

Scenario op het werk. Mevrouw is net van haar vriendje af, dingen zijn mis gegaan, meneer at buiten de deur. Nu is dat niet zo'n probleem, de gemiddelde vrouw doet dit veel vaker, maar mannen schijnen dit minder goed verborgen te kunnen houden. Of anderzijds, vrouwen gebruiken het nog wel eens slinks om de relatie van de begeerde man op de klippen te laten lopen, waarna ze als 'de troostende' factie optreden. Zo ook in dit geval. Hij zag het niet aankomen, zij was geschokt.

Even heel eerlijk. Je wordt geboren. Niets aan de hand. Je eet, je slaapt, scheit je luier vol, niets aan de hand. Iedereen vind je geweldig. Alle mannen zijn jaloers op je. Niets aan de hand.

Dan groei je een beetje, ineens moet je zelf je eetgerei vasthouden en je bent niet schattig meer als je de boel bevuilt. Minder, maar nog altijd te doen. Duplo wordt Lego, Lego wordt K'nex, want playmobiel is voor homo's dus je vader is trots op je als je drie blokken op elkaar drukt en beweert dat het een eendje is. Moeders kijkt bemoedigend. Niets aan de hand.

Dan groei je weer een beetje, dus K'nex worden interactieve games, voetbal, rotjes en aan de haren van meisjes trekken. Scheetkussens op de stoel van de leraar laten glijden, met gym elkaars kleren onder de douche smijten en stellig beweren dat er niets aan de hand is.

Maar dan gaat het mis. Zodra het tijdperk van brommers aanbreekt, breekt ook het tijdperk van verantwoordelijkheid aan. Gaat het een keer mis en je staat op met het idee: 'Niets aan de hand.', dan zijn er ineens legio mensen die je willen doen geloven dat er nu toch echt iets aan de hand is. Dat jij 'niet goed bezig' bent.

Datzelfde wordt twee á drie jaar later nog eens factor 4 erger, als je er één met vier wielen en iets meer vermogen wil gaan besturen. Maar laten we er niet te moeilijk over doen, want vaders pocht nog altijd op calvinistische wijze middels een glas port hoe moeder verovert is met die dikke Amerikaan (van z'n vrijgezellige oom geleend). Moeder verbloemt nog altijd de feiten en heeft het tegen de sociale omgeving over het charmante innerlijk van vaders, waar na 30 jaar huwelijk in de binnenkamers weinig meer dan 'de Nederlandse Tolerantie' van over is. Dus jij mag dat ook, sterker nog: Jij móet dat ook want over 10 jaar schijnt de factor 'indruk maken' niet te halen te zijn met de leasebak waar jij je rug krom voor werkt. Dus dan ben je te laat. Grappig dat ze voor die vervoersmiddelen de term 'afschrijving' gebruiken, maar ik zal u niet verder vermoeien met diepere psychopathische inzichten.

Daar komen in verloop van tijd bij: Een pensioenplan, huis met hypotheek en kliklaminaat (Goh, echt mooi! Nee, ik meen het! Zoiets hebben wij ook gehad..). Eén scheermes (mach#!) aan uiterlijke verzorging is niet meer genoeg en natuurlijk de hele 'wining & dining'. Nu, die laatste ben ik het niet mee oneens. Maar dan zijn er natuurlijk ook nog chocolaatjes, kaartjes, verjaardagen, bloemen, kleine attenties waar je zelf niets om geeft, de tijd en ruimte alsmede energie opbrengen op het moment dat je bekaf bent. Daar hebben we in de samenleving het weekend voor ingesteld, maar als het om planning gaat... Oja, de huishoudelijke karweitjes, het burgelijk stukje fietsen met zo'n kaart op het stuur. Toegegeven, die is van veel later en de meeste stellen halen die status quo niet meer.

En de burgerlijke administratie die voor meer ellende en burn-out zorgt dan enig ander fenomeen. Zorgverzekeringen, aansprakelijkheid, burgerschapsbelastingen, betalen omdat je eet, betalen omdat je dat eten uitscheidt (dat ging vroeger veel makkelijker, weet u nog?), echter dat laatste schijnt prima verdedigbaar te zijn, want zelfs koeien moeten belasting betalen voor hun vuige luchtjes tegenwoordig. Betalen voor reizen, maar afgerekend worden op het moment dat je geen voet meer verzet.

Volgens haar is het grootste maatschappelijk probleem echter, dat mannen zichzelf niet kunnen beheersen.
Volgens hem is het grootste maatschappelijk probleem echter, dat mannen altijd kort worden gehouden.
Waar vervolgens onbeheersbare scenario's uit voortkomen.

En met bovengeschreven argumentatie en eeuwigdrukkende last, sla ik een arm om haar heen als de collega's er even niet bij zijn. Mompel in haar oor. Ze glimlacht vanachter die kromgetrokken mond, laat even het verdriet varen en geeft me een klein duwtje. Een stuk zelfverzekerder wandelt ze de kantine uit, mijn nog even betichtend van enkele ondeugdelijke eigenschappen. Waar ze overigens wel erg van opkalefatert.

Het zwakkere, maar veel beter gedecoreerde vat.
Vrouwen.
Ze zullen nooit volwassen worden.
Gelukkig maar...