Vrije wil

Veel christenen zien het als het overmand worden door Satan. Zijn invloed in de geest wint terrein en brengt mensen zover. Als het immers God is die op die plaats de overhand heeft, dan zou het allemaal wel goed komen. Misschien waar, maar toch simplistisch voorgesteld naar mijn mening. Hoe raar het ook klinkt, als je als christen bent opgevoed zal je minder snel op die plaats komen. Maar het kan je gebeuren. Dingen in het leven overkomen de mens. Sommige mensen overkomt teveel. Het kan zijn dat ze niet de stamina hebben, het kan zijn dat ze niet zien hoe het verder moet. Of gewoon nooit tegenslag hebben ervaren en ineens alles mis zien gaan in hun leven. En dan beëindigen ze het.

Vaak wordt hier op een ongemakkelijke manier naar gekeken. Of het wordt veroordeeld, veelal door mensen die het emotionele aspect van zo'n abrupte gebeurtenis niet kunnen plaatsen. Ze moeten verder, kunnen hier niet bij stilstaan, moeten het een eenvoudige plaats geven. Zinnen zoals; 'We hebben het allemaal wel eens zwaar, maar goed, je moet door.' of 'Altijd al wat labiel.' Wat moet God een pijn hebben om die blindheid.

Er zijn ook mensen die gewoon niet geschikt zijn om in déze wereld te leven, op de manier zoals we worden opgevoed te aanvaarden. Dat is veelomvattend. Er zijn een hoop dingen die we van elkaar verwachten, eisen, normaal vinden. 'In de vaart der volkeren', is een veel gehoord excuus. Maar het feit is dat het gros van de handelingen, stramienen en verwachtingen de levensadem van sommigen onder ons langzaam afsnijden. Wat eigenlijk voortkomt uit een ongelooflijke onbekwaamheid die inherent is aan de mens, omdat deze ten diepste altijd vanuit zichzelf de wereld ziet. Daarom, ben je als je het als stel succesvol met elkaar uithoud, al heel erg ver. Een succesvol gezin, dat liefdevol onderling kan samenzijn, is dan een regelrecht juweel. Alles behalve vanzelfsprekend.

Sommige mensen halen dit paradijsje niet. Te weinig meegekregen, teveel meegemaakt, waar het ook vandaan komt. Dan is er ineens een omslag in deze mensen. Er is iets fundamenteel niet meer goed, of zelfs verdwenen. Zo tussen de massa's mensen die doorgaan met hun leven, hoe loos hun bezigheden ook mogen zijn, zie je er soms één die het water niet meer drinkt. Ontmoedigt is, of gewond. De mensen eromheen, zien het aan, denken er het hunne van en gaan weer door. Ze moeten, want ze hebben geen oplossing en als die er wel is, kost die vaak meer dan ze willen geven.

Wat de afstand vergroot.
Terwijl die personen juist zo'n ontnuchterende kijk op het leven kunnen hebben.
Waar zijn we mee bezig, waarom en hebben we enig idee waar het naartoe gaat?
Of geloven we nog steeds wat ons in de schoolbankjes werd ingeprent?
Wat is nou echt onderwijs, wat is nou écht waardevol?

Ook zijn er mensen die het gevecht met de tegenstrever niet meer aan willen gaan, maar ook geen behoefte meer hebben aan God.
Mensen die zo hard hebben moeten vechten dat ze nog maar naar één ding verlangen.
Mensen die zelf hun kruis wilden dragen en geen 'liefdadigheid' van God aanvaarden.
Om vervolgens te concluderen dat het teveel is en dan nog maar één ding verlangen.
Er helemaal niet meer zijn.

Dat 'mooie' geschenk teruggeven en vragen of hij het aan iemand anders wil geven.
Zogezegd, demontage aanvragen.
Niet langer het gevecht tussen goed en kwaad aan moeten gaan.
En ook geen lief onderworpen schaapje dat rein door het leven gaat en zoet alle rotzooi slikt die hem gevoerd wordt?
Maar mét de eigen waardigheid verdwijnen uit het boek des levens, ook al vindt Hemel en Aarde dat je die niet hebt.

Wat zou je als broeder tegen zo iemand zeggen?
Wat zou je als zuster tegen zo iemand zeggen?
Of hebben we dan nog wel een antwoord?