Terug op aarde

Soms ligt er even een mist van verwarring om een man heen. Je weet dat je ergens bent, maar als je voeten besluiten voor je gaan nemen, hebben ze nogal eens de neiging plots de grond achter zich te laten. Een slecht idee, want zoals de realiteit een man plots kan laten vallen als een baksteen, zo sluipend maar onafwendbaar is de zwaartekracht voor de vrouw. Aan het eind van het verhaal, blijken beiden maar mensen. Mensen doen pijn, niet alleen zichzelf.

Als je in een bed met rozen denkt te liggen, kan je wel eens vergeten dat ook rozen water nodig hebben. Sommige mensen beweren dat je tegen ze moet praten, omdat ze dan beter groeien. Het moet dan wel opbouwende taal zijn. Hiervoor kunt u geen flesje pokon gebruiken. Bouwstenen zijn geen geest en het is niet zoals velen beweren, dat de geest in de fles zit. Enkel geestigheid, maar de grap bent u nog altijd zelf. Overlegt u even rustig met uzelf. Ik zal niet beweren dat u schizofreen bent, neen, ik zal benadrukken dat u divers bent. Maar alleen in uw gezicht.

Voor mijn deel, ik blijk gelukkig nooit alleen te zijn geweest. Ik kan mijzelf dan ook goed onderhouden. Nou laat ik daar een kanttekening maken. Teken het aan de filosofische kant. Praktisch gezien ben ook ik helaas een halffabrikaat en wordt mijn scala aan aspirant mogelijkheden slechts veredelt en benut wanneer het andere wederkerige deel dat bij mij als mens hoort zich nestelt in zowel het geestelijke als het vleselijke. En vice-versa, zo beken ik.

Maar dat betekent nog altijd niet dat ik het erken. Vandaar dat mijn voeten zich met enige regelmaat op hoog niveau lijken te bevinden, enkel omdat ik met mijn hoofd in de wolken zit en dit lichaamsdeel zich op zulke momenten bevrijd heeft van de realiteit. Ik verzeker u, zulke momenten zijn van korte duur. Zoals ik in een eerdere blog heb beschreven, komen mensen die ons lijken te ontstijgen altijd terug. Het schijnt overigens de aard van de man te zijn. Iets met de drang om te jagen, versus zes uur en aardappelen.

De val is hard, zeker voor het hart. Na een tijd is het de aard van het beestje om zich op zijn rug te draaien en de schade te constateren. Na even wat ijs op het hart te hebben gelegd, bleek al snel dat het niet van steen is. Ik heb altijd een hart van steen gewild, maar God besloot in zijn wijsheid dat ik een hart van goud zou hebben en ik kan u zeggen dat dit soms een loodzware last is. Anderzijds, het is een zeer duurzaam model dat niet aan slijtage onderhevig lijkt te zijn. Daarom ook zeer gewild.

Wat ik zeggen wil:
Dames, ik ben weer terug op aarde.
Wie lust er een wijntje?