Toen ik offline was...

We kenden elkaar nog niet zo lang. Of nog niet zo goed. Maar het waren momenten die garant stonden voor beeldende ontboezemingen, of grappen waarom ik moest grinniken, misschien wel hinniken, of momenten waarop ik bijna op apegapen stond.

Mooie momenten vaak. Afgewisseld door momenten van geruisloos elkaar voorbij schieten, want er waren nog zoveel anderen.

En op een dag ging ik weg. Ik vond mijn gepeddel in de funky oceaan wel mooi geweest voor een tijdje. Dus ging ik offline, maar toch, heel af en toe, gluurde ik van veraf naar de spartelende fishies. De zwemmende vissen. De met hun lippen op het glas gedrukte vissen. Vreemd zwemmende vissen. Maar in al die weken waren dat korte momenten.

Waardoor ik niet in de gaten had dat jullie je wat minder onder de andere vissen begaven. Ergens achter die zeester, dat waterplantje of die hele grote rog verscholen zaten jullie ongemerkt met een ander visje te bubbelen. Zodat ik tijdens die snelle plonsjes totaal niet in de gaten had dat er onderonsjes in het water afspeelden.

En nu een maand later ben ik terug. En aan het tellen. Wow... één... nee, twee, drie! Wacht even, wel vier, vijf, zes... Zelfs zéven! Ik zie in mijn omgeving zeven gelukkige vissenstelletjes erbij...

Vertel me.. Wat is er gebeurd toen ik offline was? Zou het geluk brengen als ik vaker even ertussen uit zwem? Zou ik weer vlees moeten gaan eten?

Of is de herfst de nieuwe lente?