Toen Ik Je Weer Terug Zag

Het regende toen ik jou na weken weer zag. Het leek wel alsof ik je vergeten was, maar soms dacht ik toch nog even aan je. Want dan logde ik in op Facebook en dan zag ik je naam. Ik voelde me zelfs schuldig. Want ik had nog zo gezegd dat ik niet zonder je kan en je niet zou vergeten.

Nu kwam ik je weer onder ogen. Een beetje onwennig ervoer ik je aanwezigheid. Ik weet niet wat het is maar blijkbaar was het toch mogelijk om ver van jou te leven. Was het de drukte, de nieuwe ervaringen, de bijzondere wereld om me heen, al die ontmoetingen met interessante mensen, de verwarring of toch de warmte? Ik weet het niet. Ik had nooit verwacht dat ik op een dag zou denken dat ik nog wel een weekje zonder je kon.

Het was misschien mooier geweest als de zon scheen toen ik je weer zag. Of op zijn minst dat het niet regende. Dat niet iedereen gehaast rond liep op weg naar huis of dat de mensen wat vrolijker gekleed waren. Niet dat stemmige zwart. Sfeer is toch echt heel bepalend voor hoe je de wereld ervaart, hoor. Het was ook wel mooi geweest als er wat leuker nieuws was geweest, niet van die droevige berichten die het nieuws domineren. Dan was ik vast blijer geweest om je weer te zien. Dan kostte het me vast minder moeite om al die mooie momenten te herinneren.

Toen ik aan kwam op het station voelde ik alleen maar een mineurstemming. Was jij het nou echt? Had ik jou al die jaren bewonderd en kon ik geen dag zonder je? Of was mijn blik vertroebeld door vermoeidheid? Misschien is na jaren de spanning er een beetje vanaf. Maar nu ik hier rustig zit bij te komen voel ik de verbondenheid die dieper gaat dan sfeer en ervaringen. Een verbondenheid die boven belevenissen uitsteekt. We hebben een band die dieper gaat dan vluchtige romantiek.

En het gekke is, jij vindt het blijkbaar niet erg dat ik de weg kwijt leek te zijn. Je omarmt me alsof ik je geen moment ben vergeten. Je verwelkomt me zonder twijfel en ik ben weer thuis.