Eenzame vrouw

Ik zie jou in de verte
in de mist een vergezicht
eenzame vrouw op de bergkam
je staart over dalen want je bent op zoek
ergens in de aarde, in de grond
de hoop dat daar je hart zich bevond
maar het is verdwenen

vrouw van het eerste uur
je was zo puur - een stralende verschijning
je was zo mooi
gezuiverde zonnestralen op je glanzende rondingen
je stem een klaterende beek
mijn hart stroomde over
van liefde waaraan het nooit bezweek totdat

de zonde werd gezaaid, het vond een bodem
groeide
onschuld vermoord zonder mededogen
met een list ons lot beslist
en ik zweeg

zie haar kwijnen, haar luister verdwijnt
wat eens was dat is niet meer
verstoten
ik trek dit niet langer - mijn vrouw baarde een zoon in zonde
en ik zwijg

zie haar daar staan, eenzame vrouw
ik heb berouw, ik wil haar troosten
maar haar hart is verdwenen, haar ogen zijn grauw
ze baadt in schaamte, ik ben haar kwijt

en ze wacht. Niet op mij,
maar op de tweede Adam.