Zilver geluk (vervolg)

Eerst flarden. Herinneringen, maar ze wist ze niet te plaatsen. Een natte vacht, maar warm. Terwijl ze over zilver gleed. Droog gehijg, sprongen tussen heuvels, tussen bomen. Het eerste wat ze waarnam, bewust. Merels die aarzelend naar elkaar riepen. Telkens weer, dezelfde roep.

'Waar ben je?'
'Hier! Hier!'
'Waar ben je?'
'Zoek me dan!'

Ze glimlachte met haar ogen dicht. Totdat ze zich realiseerde dat ze haar ogen dicht had. Toen pas voelde ze waar ze lag. Op gras en een soort sueden neksteun, of misschien een kussen. Haar lichaam voelde vermoeid, haar hoofd leeg. Maar toen ze haar ogen opendeed werd haar hart overvallen. Eerst door het licht, toen door de kleuren. Totdat haar ogen wakker werden. Toen door wel honderd hoge hoorns, wel twee keer zoveel klokken en misschien wel duizend strijkinstrumenten. O zo stil, diep binnen in haar borst. En ze richtte zich op, vol tranen die een zegen waren voor de bodem onder haar.

Ze zag een oude pier, blank geschilderd. Aan het einde een prieel die leek op te rijzen als een fontein uit het water. Druivenranken met volle trossen om haar pijlers, grijpend naar de gegoten patronen in het dak. Zilver, net als het meer. Waar enkele zwanenparen elkaar leken te omvlechten terwijl ze rustig naast elkaar zwommen. Toen keek ze achter zich.

Stofmisten gleden over hem heen, leken in en uit te gaan. Schaafden haar bij haar, ledematen, torso, borst en schouders. Een vaag gezicht, zonder mond. Kleine ogen, vermoeid voor zich uitstarend. Ze zag nog net de gele gloed, tussen de waaiers van stof die nu om hem heen leken te dansen en hem leken te geselen. Waterstromen kropen door het gras, over hem heen. Ze zag hoe zijn neus gevormd werd, en hoe de stromen naar binnen vloeiden.

De aarde onder zijn mond opende zich. Toen nam zijn mond vorm aan en opende zich. Een langzame dikke stroom bloed kwam naar buiten, steeds dunner wordend door het water dat meekwam. Water dat nu ook uit zijn ogen stroomde. Langzaam werd zijn huid zichtbaar, zijn oren, zijn handen.

Ze zag een hert met kalme stappen haar kant op komen, de weide op. Zijn hoofd ging op en neer met elke stap voorwaarts. De ondergaande zon achter haar, kleurde zijn vacht roodbruin. En ze dacht even hetzelfde helgele licht in zijn ogen waar te nemen. Met de laatste stappen bracht hij zichzelf tot stilstand, wapperde zijn oren en keek haar recht aan. Na enige tijd keek hij neer op het wezen, dat op de grond lag. Toen weer omhoog naar haar. Hij leek te glimlachen en ze voelde een bekende liefde in haar hart opkomen. In haar hoofd fluisterde een oude Vriend.

'Hem geef ik terug aan jou. Hij is bijna klaar...'