Zilver geluk

Dat ze gezien was, wist ze zeker. Al voor het moment dat hij verscheen aan de rand. Maar het verzet was weg. Ze was gaan lopen, weg van de plek in haar leven waar alles grijs was. De mentale kooi ontsnapt. Toen ze de bosrand was genaderd, had ze haar jas nog over haar japon aangehad. Haar schoenen had ze al uitgedaan. De eerste naaldbomen gepasseerd, gooide ze haar jas van zich af. De koude vochtige lucht sloeg direct om haar heen. Haar armen, haar vingers en haar benen en voeten.

Terwijl ze tussen de dennenbomen doorliep was het gaan miezeren. Langzaam aan was haar japon doorweekt. Haar huid werd geschuurd. Maar ze liep verder. Iedere stap die ze zette bracht haar verder weg van de pijn die ze achter gelaten had. Hier kon ze, zonder zich aan anderen te verantwoorden, zijn wie zij was. Zonder te doen alsof, dat wat ze niet wilde zijn. Toch leek het er juist nu niet meer belangrijk. Het leek veel te laat. De kou omarmde haar en maakte haar loom. Haar voeten bedekt in een mengsel van modder, stukjes hars en naalden van de dennebomen om haar heen. Nat. Waarheen ze ging, wist ze niet meer. Alleen dat haar hoofd vol was en haar ziel leeg. Het deed er niet meer toe.

Toen de wind. Bij het vallen van de schemer was deze op komen zetten. Ze had haar stap versneld, maar haar benen vermoeid. En terwijl de regen haar eerst nat had gemaakt, joeg de wind nu als een clan grijze geesten genadeloos door de bomen. Zoekend achter elke boom, of ze haar konden vinden. Om als ze haar gevonden hadden, langs haar heen te schieten met huilende kreten en te slaan met kou. Ze was gaan huilen, maar de slierten haar en de regen bedekten haar gezicht. Tot ze zich leeg had gehuild. Tot het huilen zinsloos was geworden. Een vreemd gevoel van serene rust had haar overvallen, toen haar ziel verzuchtte dat het genoeg was. Dat het goed was zo. Dat het mocht stoppen.

De gedachte was, hoewel ze er zich aanvankelijk tegen verzette, gaan wortelen in haar geest. Het hoefde niet meer, ze wilde niet gered worden. Ze wilde rust. Gewoon niet meer door moeten. Het zat er niet meer in en dat was misschien altijd wel zo geweest. Hoewel ze nooit veel gewenst had. Maar ze twijfelde niet aan Hem. Het moest dan maar zo gaan als Hij wilde. En als het Zijn plan was om haar in dit verlangen niet te voorzien, dan legde ze zich daarbij neer. Ze had zoveel te geven en zoveel nodig, maar het mocht niet zo zijn. En het was goed zo, het mocht hier stoppen.

Toen koud zilver. Onder haar voeten. In het diepste van het woud, maar waar de bomen van elkaar leken te wijken, samen met de winden. Ze waren gaan liggen, achtervolgden haar niet meer. Ze werd niet meer opgejaagd, hoewel ze meer strompelde dan liep. Ze was op, geen kracht meer. Ze wilde hier wegvallen in eeuwige slaap, in zilveren satijnen lakens, verzwolgen door de grond. En dan een eeuwige val. De deken leek haar te verwelkomen, terwijl de koude lucht haar longen bedwelmden met weemoed. Weer tranen. Of het op mocht houden? Ze kon niet meer, echt niet meer. Een luid oordeel in de lucht.

In de verte liet een kraai zijn keel gelden door het stille bos. Dat niet sliep. Doodstil en ze mocht er zijn. Maar het sliep niet. En toen was daar die open plek.

Midden in het bos, onthulde de zilveren deken dat ze bestond uit sneeuw en maanlicht. Midden op die open plek, zag ze het licht sterk genoeg, om te zien wat het was. Ze keek om zich heen, voelde zich veilig en liet zich op haar knieën vallen. De laatste tranen. Ze liet haar snikken vrij uit haar keel ontsnappen. De deken lokte haar, wenkte haar begripvol. Het was genoeg. Als de kou de langzame maar genadevolle moordenaar zou zijn, scheen het haar toe als een zachte droom.

Maar het volgende moment was ze verlamd, terwijl ze in brand stond van angt. Voor haar in het donker van de bosrand was hij ontzichtbaar. Maar zijn huil was alomaanwezig in een zinderend moment. Toen zag ze hoe de schaduw een langgerekete nek naar beneden bracht. Hoe twee felgele lichten zich ontsloten en haar recht aankeken. Hij stond stil alsof hij wortel geschoten had, terwijl hij elk moment op haar leek te kunnen toeschieten.

Ze voelde dat ze weer ademde. Ze voelde haar angst en haar vermoeidheid. Maar er was geen verzet, dat niet meer. Het was goed zo. Toen hij de bosrand verliet en in een simpele pas op haar toestapte. Toen hij alle schaduwen van het bos achter zich aan naar haar toe leek te trekken. Toen de twee felgele brandende ogen nog maar enkele meters van haar verwijderd waren. Ze haalde adem. En liet het gaan.

'Lieve God, ik vecht niet meer.'

Het volgende moment lag ze op de deken, haar gezicht in de kou, haar handen grepen in stof. Met enkele pulsen leek al het licht uit haar te verdwijnen. En ze voelde een vacht.
Nat.