Openbaar Vervoerd

De bus, de trein. In sommige steden heb je de tram. Geheel ongebruikelijk in Nederland is de metro. Maar die kom je dan ook alleen tegen in steden waarvan je toch niet gelooft dat ze bij Nederland horen. In het bijzonder één stad die tijdens de oorlog is veranderd in braakliggend terrein en sindsdien nooit meer van haar nieuwe fauna is bekomen.

Persoonlijk maak ik er niet graag gebruik van. Dat gaat niet zozeer om het op tijd dan wel vroegtijdig vertrek van deze diensten. Het gaat me meer om sommige mensen die je er tegenkomt. In het bijzonder die discreet bellende mensen. Sommigen onder u zullen het juist kunnen waarderen.

Ik houd ervan om uit het raampje van de trein te kijken. Rustig een boekje te lezen, op de cadans van de trein. Misschien ben ik te ouderwets. Wie leest er tegenwoordig nog in de trein. Nu ja, fileflirten zit er niet in. Correctie, file-flirten. Anders krijgt u wel heel ranzige voorstellingen.

Maar ook deze keer zat er een jonge freule te klessebessen middels haar mobiele kletsijzer. Hoe het was gegaan met Gulio. Ik weet dat men Julio dient te schrijven, maar goed, u weet waarschijnlijk niet dat saté een gerecht is en pindasaus onzin. Dat terzijde. Maar Julio heeft blijkbaar een fijne nacht gehad met het relationeel gekoppelde stuk onbenul aan de andere kant van de lijn.

Het was fijn. Julio was heel teder en gepassioneerd. Een moeilijke combinatie leek me, gezien de leeftijd. Of ze het wel veilig gedaan had. Ja, dat had ze. De treintelefoniste gaf aan trots te zijn op haar vriendin. Jawel mensen, als het dan toch moet, gebruik dan altijd een gummi-knuppel.

Toen brak mijn klomp. Het scheen mis te zijn gegaan met een ander vriendinnetje. 'Was zij er ook?', vroeg de jongedame enthousiast. Welaan, het was een gezellige bende geweest. Julio had genoeg energie voor twee zo bleek. En omdat Julio een moeilijke vangst bleek, was ze er mee akkoord gegaan om het warme buffet wat uit te breiden. Immers, variatie is de spijs van het leven.

'Vond je dat goed?' Toen een lange uitleg van emoties, zo bleek uit de respons. Veel 'ja's', dus natuurlijk ook veel 'nee's' afgewisseld met een enkele 'ach schatje'. Niet alleen ik was verbaasd over het openhartige gesprek van de dame, maar ook de rest van de coupé zocht met elkaar oogcontact. Zo werd er onderling bevestigt dat wij dit allen toch enigszins frappant vonden.

Tot het telefoongesprek ophield. Ik kreeg ineens de Geest. Dit kon niet. Als het míjn zusje was geweest, dan was Julio met zijn mondje over de trekhaak van mijn auto getrakteerd op een avondje Deutsche Autobahn. Echter, ik besloot het tactisch aan te pakken. Alle moed bij elkaar geschraapt, besloot ik tegenover het meisje te gaan zitten. En ik neem zowaar een hoofddoekje waar. Ach ja, het hemd is nader dan de hoofddoek.

'Gaat het?' Verbaasd kijkt ze me aan. 'Ja, nee het is mijn vriendin, ze is een beetje raar, weet je?' Ik vouw mijn handen. 'Ik ken haar niet, maar ze is je vriendin?'

'Ja.'

'Vind je niet dat je eens met haar moeder moet praten?'

'He hoezo man! 't Is toch haar probleem? Ze is echt een slet weet je!'

Ik haal diep adem. Om me heen hoor ik een aantal afkeurende geluiden. Ik zie een hoofd schudden. Blijkbaar ben ik niet de enige en toch ook weer wel. Iedereen had even met haar kunnen gaan praten.

'Sorry, ik dacht dat ze verdrietig was om wat hij heeft gedaan.' Tegelijk schiet er door mijn hoofd dat er twee voor nodig zijn. Of in dit geval drie.

Ik kijk even naar haar hoofddoek, net wat langer dan netjes. Dan kijk ik haar recht in de ogen aan. 'Als het mijn vriendin was geweest, had ik haar proberen te beschermen. Haar behandelen zoals ik mijn zusje behandeld zou willen zien worden.' Even wacht ik. 'Wijze raad uit een oud boek. Heb je vast wel eens van gehoord.' En ik loop terug naar mijn zitplaats. Verder ben ik niet gewenst. Maar je vraagt je af...

Niet veel later is de trein bij mijn halte gearriveerd. Ik sta op, pak mijn tas en wil de trein uit lopen als ik haar zie zitten. Ze kijkt met tranen uit haar ogen en heeft haar armen strak over elkaar geduwd. Een dikke jas moet haar verwarmen. Ze kijkt me aan door het glas. Ik kijk terug.

'Lief van je.', zeg ik.