Ik wilde met je dansen.

We hadden genoten van het goed opgezette feestje van een vriendin. Heerlijk gegeten, alhoewel een paar dingen mislukt waren. Nou en, dat vergeeft iedereen zo'n goede gastvrouw direct. Er gaat altijd wel íets mis, dus waarom niet de te laat ontdooide zalm. Het gezelschap was in ieder geval om de vingers bij af te likken. Daarna lekker wijnen met elkaar. En ze had smaak. Zij ging voor een rode Rioja, een wijn net als zij was. Bescheiden, jong en zacht, maar vol met heerlijke suggesties. Ik volgde dus haar voorbeeld.

Toen kwam het woord eruit. Wat ik al vreesde. Veel liever had ik haar naar huis gebracht, na lekker een lange tijd te zijn doorgezakt. Maar nee, we moesten uit. Natuurlijk, de dames en heren wilden elkaar wat beter leren kennen. Dat zou op de dansvloer, onder invloed van 'I will survive' en pretentieuze verlichting een stuk beter gaan. Het is dat moment dat ik uit mijn vel wordt gehaald. Ik hou van stappen, hou van leuke dingen doen, echt waar. Maar het gemiddelde stapcircuit is iets waar ik fnuikend mijn neus voor ophaal.

Toch zwichtte ik. Het was waarschijnlijk die vragende blik van d'r. Die 'aaah, toe nou...' toen ik aangaf moe te zijn. Ik kan mezelf er wel om vervloeken, maar een uurtje later was het toch al te laat.

Daar sta je dan. Op zo'n industrievloer, bezaait met rietjes, muntjes, glasscherven en zand. Maar door de duisternis, enkel opgelicht door flarden groen, blauw en rood licht merk je daar niets van. Tenzij je lichtvoetig bent. Je voeten en heupen echt gebruikt om over een dansvloer te zweven. Dan is het een gruwel.

Neen, mijn wortels doen veel mensen denken dat ik een echte 'groover' ben. Zet elke muziek met een goede baseline aan en het zwarte bloed laat zich gelden. Eerlijk, het is waar. Onbeheersbaar? Ja, zonder twijfel, het is die zweem van passie en vreugde die tromgeroffel in mij veroorzaakt. Maar er is ook een ander overheersend gen. Het gen dat naar verfijning, melodie en tekst luistert. Dat kijkt naar de meute hormonaal zwetend vlees om zich heen en dan bedenkt of het daar een deel van wil zijn.

Het blanke bloed. Ik zie een Marokkaanse jongen ieder alleenstaand meisje proberen te scharrelen. Knipoogjes, even met zijn hand langs het achterwerk van elke dame gaan. Af en toe een boos mompelend 'hoer', overstemd door de alles overstemmende muziek, als de hand duidelijk wordt weggeduwd. Walgelijk. Soms schaam ik mij om een man te zijn.

Even kijk ik naar een partij jongens dat bij een tafeltje staat te knikken naar mij. Simultaan gaan hun hoofden op en neer. Alle vijf een petje op, bomberjack aan. Juist. De Einheidswurst. Ein Reich, ein Fuhrer und ein Volkswagen. Tolle Techno, nicht Jungs? Boern boern jongns. Und see mahl hier, weer een meter bier...

Terwijl ik mijzelf wat houterig tegenover mijn danspartner beweeg, (voet links sluit, voet rechts sluit, doe nou maar gewoon mee) zie ik links van me het toonbeeld van cultuurverval. De techno heeft plaats gemaakt voor Snoop' Diddy Dude. Terwijl het 'gewoow' en y'all better recognizzzee' door de speakers kraakt staat een kleine Indonesische jongen met een zonnebril die zijn halve gezicht beslaat zijn uiterste best te doen. Een groepje dames niet ver van hem, doet weer hun uiterste best om hem te laten weten niet onder de indruk te zijn. Arrogante mondjes, duidelijk afkeurend naar elkaar kijkend. Wat worden ze toch moe van al die jongetjes.

Waarschijnlijk gaan ze rond hun vijfendertigste zeuren dat mannen tegenwoordig de eerste stap nooit meer zetten. Niet meer jagen.

Bij het woord 'bling bling' trekt de Indo even een vijftal kettingen, verstopt onder zijn basketbalshirt, met een zwaai tevoorschijn. Ach gos, vijf gouden kettingen, maar geen geld voor een riem. Zijn baggypants zijn afgezakt en maken zo de elastiekband van zijn Bjorn-Borg ondergoed zichtbaar. Vele 'yoyo' en 'check it'-gebaren met zijn handen. 'Yeah playah!'

Dan klinkt er een schreeuwneger door de speakers. Boos op het systeem, fulmineert hij over discriminatie. Vervolgens legt hij uit dat school geen zin had en dat hij daarom drugs ging dealen, want een neger moet te eten hebben. Dan legt hij uit dat zijn zuurverdiende geld op zijn gegaan aan sneeuwscooters, 22-inch velgen voor zijn 'low-low' en een arsenaal aan vuurwapens waarmee een kleine burgeroorlog kan worden begonnen. Want hij is een soldaat van de straat. Vreemd. Ik heb nog ooit gangsters op straat in de houding zien salueren naar voorbijgangers. Wat ik dan wel weer sypmatiek vind, is de dierenliefde van deze stoere neger. Hij heeft namelijk een huis vol met teefjes. 'Gotta house full of bitches!', herhaalt hij ettelijke malen. Marianne Thieme-proof dan.

Hoe dan ook, een ietwat dikke negroïde jongen klimt op het verhoogde danssokkeltje dat ronddraait. Terwijl hij een agressieve paringsdans van een gorilla lijkt uit te beelden, gaan een paar 'breezahzzz' uit hun dak.

Ik realiseer me dat ik een spijkerbroek, een bloes en een jasje aan heb. Ik kijk heel even naar mijn danspartner, buig me voorover en schreeuw in haar oor: 'Ik ga!'

Na drie keer versta ik wat ze zegt: 'Nu al? Waarom?'

'Ik wilde met je dansen!'

Verbaasd kijkt ze me na. Twee van haar vriendinnen komen haar flankeren voor de morele steun. 'Wat heeft hij?', zie ik er één mompelen. Later die avond krijg ik een smsje, met de vraag waarom ik me zo vreemd gedroeg. En ik denk aan wat ik allemaal om me heen zag die avond.

's Ochtends neem ik futloos plaats op mijn bank. Ik besluit góede muziek op te zetten. Genesis met 'I can't dance'. Een slok koffie. Dan besluit ik dat ze toch niet zo leuk is als ik dacht dat ze was. En ik neem me voor mezelf nooit meer zo te vernederen, ook al wil ze nog zo graag dat ik haar najaag.

Ik ben blank en ik ben er trots op.