Is Ook Vreemd...

'Lievedevolle Vader die in de hemelen zijt...', begin ik. Maar weet u wat het is? Meer water dan vis, ja haha. Nee, het is interactie, proactieviteit! En dan wel het soort waar je met lactose-intolerantie ook wat aan hebt. Van God dus, niet van Mona. Of de goedkopere Lidl-variant. 't Is de Uber-Dude. Die heeft het al in de gaten voordat ik begin. Ik kom niet zomaar bij 'm. Te trots voor. Ja, ik wel, nee, u niet. U bent een beter christen dan ik. Ik ben dan ook meer een hang-christen hier. Is Jezus ook ooit geweest. Correctie, hang-Jood. Dus Hij veroordeelt mij niet. Gedoe met die hoofdletters overigens, mijn mede-Nederlanders...

Maar goed, het is inderdaad soms vreemd hoe je bidt. Want die interactie, die voel ik wel. Ff inpluggen op de kosmos met als kernpunt de Vader. Of die misschien de kosmos iets meer wil richten op mij. Dat is eigenlijk de vraag. Maar zo begin ik niet. Nee, alle clichés passeren weer de Revu.

Kindertjes in Afrika. Wat ben ik een scheinheil. De paus met een zaklamp. Zoekend naar het potentieel van de kerk. Ik moet ineens denken aan Shell, de Proba Koala (een schip genoemd naar een beer met vlijmscherpe nageltjes en een klote-humeur. Dus...) en nog meer van die scenario's. Blood Diamond. Heb ik ook gezien. Gelijk omgezet in een principieel excuus waarom mijn vriendin nooit een diamant op haar trouwring krijgt. Toch weer rond de vijfhonderd euro bespaart. Je bent een Nederlander, of je bent het niet.

Of hij wil denken aan mijn familie. Toegegeven, dat meen ik dan. Ik denk aan mijn zusje, mijn broertjes. Mijn pa en ma. Of is het Pa en Ma? Of mijn eten gezegend mag worden. Dat het mij goed bekome en dat ik er dankbaar voor ben. Stiekem kijk ik naar een bord bruine bonen. Ik val even stil en zucht.

'Weet je dat het heel vermoeiend is om altijd te filteren wat jij Mij nou echt wil vragen?', klinkt het door mijn hoofd. Ik ben even stil. Voel me een beetje betrapt. Als een kind dat door moeder op heterdaad bij de oren wordt gegrepen met zijn hand in de koekjestrommel. Grote angstogen, genageld aan de grond en geen idee welk excuus het mee moet komen.

'Ja, ik weet het...', beken ik. Het heeft namelijk geen zin om tegen God te liegen. Wel eens geprobeerd, maar uiteindelijk hou je jezelf ermee voor de gek. Hij moet wel Joods zijn.

'Nou, voor de dag ermee, wat is het?' Een beetje schoorvoetend geef ik toe wat me op het hart ligt. 'Mag 'k een nieuwe auto?'

'Absoluut!', klinkt het. Mijn hart springt op. 'Een beetje een snelle?' Een zucht: 'Wat jij wil...' Ik bedank gemeend. 'Morgen belt iemand je met een zakelijk aanbod dat je niet kan afslaan. Werk hard, spaar een beetje en voor je het weet is die snelle bak van jou...'

Ik bedank, voor de vorm. Eigenlijk baal ik, maar ja, je kijkt een Heilige Koe van Hem niet in de bek. Want alleen een paard heeft een mond. Denkt u er maar even over.

'Zal ik die bonen ook maar even zegenen?' Ik stamel: 'Nou, daar bid ik eigenlijk niet voor...' Het antwoord is even confronterend als ontluisterend: 'Nee, dat doe je nooit, maar ik ben nu toch bezig.' Nogmaals bedank ik en spreek uit dat ik het ermee eens ben.

'Weet je het zeker?', is Zijn retorische vraag. Een beetje beduusd zit ik daar, met mijn bord dampende bonen. Ik knik. 'Nou, succes ermee, ik spreek je wel weer.'

Ik staar naar mijn bord. De zegen over mijn eten, dat het mij goed zal doen. Maar als ik morgen wakker word in een gaskamer, is het humor.

Joodse humor.